We ontmoeten elkaar veel te vroeg op Schiphol en moeten tot 5 uur wachten eer we kunnen inchecken. Daarna door de douane. Daar het zo walgelijk vroeg is, kost dat weinig tijd. Er is weinig open en we halen nog een broodje en wat te drinken. Een beetje de tijd uitzitten. Rond half 7 naar de gate gelopen en we kunnen even na zevenen aan boord. Spullen in de bakken en settelen. De beenruimte is extreem weinig en Allette zit gewoon knel met de knieën tegen de volgende stoel. Ik ben gelijk in slaap gevallen en werd pas wakker toen we de lucht ingingen. Eenmaal op hoogte dat de stoelriemen los mochten, gooiden de dames voor ons de stoelen achterover en Allette haar knieën werden nu echt afgekneld. Het verzoek om de stoel iets meer naar voren te doen i.v.m. een afgeknelde bloedsomloop werd beantwoord met: het is mijn recht om mijn stoel helemaal achter over te doen. We kwamen helemaal nergens. Ook niet toen we iemand van de cabine personeel erbij haalde. (allemaal net van school af) Ja, het is hun recht en Allette moest ook maar achterover gaan liggen. Toen we probeerden uitleggen dat door achterover zitten de lengte van Allette haar bovenbenen echt niet korter werden, bleven ze hameren op ‘het recht om de stoel naar achteren te doen’. Laat maar!!!! Het werd een lange vlucht. Filmpje kijken kost 10 euro en hebben we niet gedaan. Het aanbod is nihil en niet interessant. We doezelen, slapen wat en uiteindelijk landen we een uur eerder op Varadero, Cuba. Staan, bloed door de benen. Leuk klein vliegveldje. Eerst door de douane. Het leek lang te duren, maar we waren er eigenlijk relatief snel doorheen. Onze koffers stonden al klaar en we lopen naar buiten. Het is half bewolkt en lekker warm. We gaan op zoek naar iemand van TUI. We hadden bus 9, de laatste bus rechts. We lopen er naar toe en ontmoeten onze reisgids. Een Cubaan die verbazend goed Nederlands spreekt. Voordat we vertrekken, wisselen we onze eerste euro’s om in CUC. Er zijn twee soorten peso’s op Cuba. 1 voor de Cubanen en 1 voor de toeristen. 1 CUC is 25 Cubaanse peso’s. De koers: 1 euro = 1,10 CUC. Iedereen had geld en we kunnen op weg. In plaats van een verhaal af te steken, begint onze gids te zingen: guantanamera! Al snel humt de rest van de bus een beetje mee.

(https://en.wikipedia.org/wiki/Guantanamera) Hij legt ons uit hoe belangrijk dit nummer is voor Cuba. Leuke introductie. Daarna vertelt hij dat zijn naam Igor is, de chauffeur zijn naam is Eduardo. Hij legt verder uit dat we nooit water uit de kraan mogen drinken, dat we goed moeten opletten als we ergens wat gaan drinken of de ijsblokjes gemaakt zijn van gefilterd water, dat we geen voedsel op straat moeten kopen en eten. Onze Europose magen en darmen zijn niet ingesteld op het water en zal resulteren in buikloop. Verder vertelt hij meer over de geschiedenis van Cuba en waar we naar toe gaan. De rit naar het hotel duurt een kleine 2 uur en na 3 kwartier stoppen we voor de eerste cocktail. Een niet toeristisch plekje, maar er staan al 5 bussen met andere toeristen. De pina colada ziet er erg aantrekkelijk uit, maar we besluiten nog even de alcohol te laten staan. We lopen wat en stappen na een half uurtje weer in de bus. Ons hotel, Panorama, ligt in een woonwijk vlak aan de kust. Ik wou schrijven strand, maar je kan er niet lekker liggen op een handdoekje, alleen maar stenen. En het waait, het waait enorm en het is fris. (Koud voor de Cubanen, voor ons een lekkere temperatuur) De stevige wind is een restant van het koude front wat in Amerika voor bijna een meter sneeuw had gezorgd. Het hotel is ontzettend groot. Igor checkt ons in en we verzamelen ons bij het zwembad waar we onze eerste Cuba Libre nuttigen. Igor stelt voor om vanavond naar een restaurant in Havana te gaan. Niet toeristisch, authentiek Cubaans. Deal en de hele groep gaat mee. Dan deelt hij de sleutels voor de kamers uit en we krijgen een kamer op de 8^e etage. We gaan met de lift naar boven. Oeps, tweepersoonsbed. Weer terug naar beneden en we hadden geluk dat er nog een kamer was met twee 1 persoonsbedden, want het hotel is overboekt. Vandaar dat we (komen we even later achter) privilege kamers hebben. Onze tweede kamer is ook op de achtste etage en ziet er goed uit. Twee grote schonen bedden, ruime badkamer. We pakken wat uit, frissen ons even op en lopen nog even naar beneden om naar het “strand” te lopen. De zon begint net met haar afdaling en ondanks dat het bewolkt is, komen er zonnestalen door de wolken. In het water ligt een drietal jonge Cubanen die proberen te surfen, maar de golven zijn net iets te klein. 1 van hun vrienden probeert een gesprek met mij aan te knopen, maar mijn Spaans is gewoon niet goed genoeg. We lopen terug naar de ingang voor het hotel waar ondertussen ook de rest van de groep zich had verzamelt. We stappen in de bus en rijden o.a. via de Malecon (boulevard) naar het restaurant. De golven slaan tegen de kust en het ziet er spectaculair uit. De bedoeling was om nog een stop te maken voor een foto van de skyline van Havana, maar het is al te donker en het was ons al opgevallen dat Havana niet aan licht vervuiling doet. Het is een relatief donkere stad. We komen bij het restaurant aan. Het ziet er leuk en tropisch uit. Het is rustig en op een paar stelletjes na, zijn wij de enigen. We krijgen een menu kaart, gelukkig met Engelse ondertiteling en horen dat de helft niet te krijgen is. Allette en ik nemen een zustermaaltijd. Een mojito en kip met mosterdsaus. Langzaam loopt het restaurant vol met…… grote groepen andere toeristen. Het eten komt snel, is erg lekker, maar lauw. (daar waren we al voor gewaarschuwd) Bijgerechten: salade (zijn we maar vanaf gebleven) en witte rijst met zwarte bonen saus, gelukkig apart. Even over achten zijn we weer terug bij het hotel. Allette gaat nog even douchen en ik duik het bed in en lees nog 8 bladzijden. Dan ben ik vertrokken naar droomland.