Het was een nacht met het My cousin Vinny syndroom. Om het anderhalf uur kwam er trein voorbij die moest toeteren, ook al was het midden in de nacht. Hierdoor werd ik meerdere malen wakker. Gelukkig hadden Roy en Allette er geen last van. Wederom om half 5 opgestaan. Wij waren aangekleed, de koffers waren weer gepakt... klaar om te gaan. Alleen was de receptie van het motel nog dicht. Om half 7 zagen we eindelijk beweging. We liepen naar de receptie voor het ontbijt wat bestond uit zoetigheid, heet water waar een koffieboon twee baantjes in heeft getrokken. Al met al, niet veel soeps. Uitgecheckt en besloten om onderweg nog maar wat te halen. Twee dorpen verderop was een supermarkt waar we smooties, fruit, volkoren brood en wat broodbeleg hebben gehaald. Nog even de auto afgetankt en op weg naar Rocky Mountains National Park. Je kan goed merken dat we vroeg in het seizoen zitten, want de entree poort was onbemand.

Bij de eerste beste picknick plek gestopt voor een normaal ontbijt. Heerlijk gegeten. Het was ook schitterend weer. De zon scheen, nog ietwat fris (nippy zoals er we eerder die ochtend hoorden), maar het was ook nog vroeg. Allette had allerlei informatie uitgeprint en was de gids vandaag. Eerste stop was bij een kudde herten die stonden te grazen. Daarna een overlook waarbij een goed overzicht krijgt van de vallei. Prachtig, want beneden is alles groen. De bladeren aan de bomen zijn fel groen, wat enorm afsteekt tegen het donker groen van de naaldbomen. Boven op de bergtoppen ligt nog sneeuw. Vervolgens kwamen we bij een bevroren meer. Jammer dat we onze schaatsen niet bij ons hebben. Ook ligt er nog een flink pak sneeuw. De meneer van het state capitol had ons gister verteld dat we route die wij nu nemen vorige week pas is geopend nadat alle wegen sneeuwvrij waren gemaakt. Dan gaan we op weg naar een van de hoogste toppen in het park. De weg naar boven was prachtig, ook al gooide de diepe afgronden een klein beetje roet in het genieten. We grapten tegen elkaar dat we naar de top van de wereld gingen, waarna natuurlijk het lied van de carpenters werd ingezet. Toen we uit de auto stapten was het ijskoud en het waaide enorm. Na ons kwam een groep motorrijders en het eerste wat zij zeiden: Men, we are at the top of the world!! Vlug onze foto's en filmpjes geschoten en weer terug in de warme auto. Vanwege de kou en de harde wind viel onze enige geplande hike af. Dat was jammer. Ook alle visitors centres in het park zijn nog allemaal dicht.

Eenmaal weer beneden in de vallei is het weer een stuk aangenamer. Ook zien we weer wat leven. Chipmunks en elken. Ik weet na al die jaren nog steeds niet hoe dat beest in het Nederlands heet. Natuurlijk hebben we daar de nodige foto's an genomen. Bij de sheep lakes stoppen we weer. Er ligt een kudde herten en we nemen even een break om te genieten van het uitzicht. Ook staan er twee rangers. Het is namelijk de tijd van het jaar dat de long horn sheep naar van de rotsen naar beneden klimmen. Zij staan er om bloedbaden te voorkomen en mensen te informeren over de schaapies. Helaas hadden we niet zoveel geluk om dit ook nog mee te maken. Na een kwartiertje springen we weer in de auto en gaan verder. En daar was in ene de uitgang van het park. Dat is snel en het was pas kwart voor 1. Doordat we geen wandelingen konden maken, verliep alles sneller dan gepland. Bij de uitgang nog wel even naar het visitorscentre en de giftshop geweest.

Volgende attractie: het Stanley Hotel in Estes Park. In het begin van de jaren '70 heeft Stephen King hier overnacht. Tijdens zijn verblijf heeft hij een nachtmerrie gehad met als resultaat: the shining! We namen de history & ghost tour van twee uur. We hadden nog twintig minuten over en Roy en ik liepen nog even terug naar de auto. Was het net nog mooi weer, binnen vijf minuten een behoorlijke regenbui. Maar die was dan ook weer snel over. Om twee uur meldden wij ons de in de kelder van het gebouw. Mer de groep lopen we naar de rozen tuin waar we uitleg krijgen over de familie. De gids is net nieuw en het intro verloopt niet helemaal soepel. Daarna gaan we naar de biljartkamer, 1 van de weinige kamers die nog in originele staat is. In de feestzaal/restaurant krijgen we meer uitleg over de film. Die is niet opgenomen in het hotel zelf. Stephen King heeft de filmrechten terug gekocht en heeft in samenwerking met ABC een miniserie van the shining gemaakt en deze is wel opgenomen in het hotel. Dat was het voor het geschiedenis gedeelte. Op naar de spoken.... We lopen naar de eerste etage, kamer 217. Dit is de kamer met de meeste activiteit. Vroeger is hier een ongeluk gebeurt. Gasten hadden de gaskraan van de kachel laten openstaan en de schoonmaakster kwam de kamer in met een kaars om schoon te maken. Nou, dat hoefde dus niet meer. De schoonmaakster is licht gewond geraakt en heeft tot haar negentigste nog in het hotel gewerkt. Na haar dood spookt het in kamer 217. De meest voorkomende activiteit is dat koffers sphntaan worden ontpakt en ingepakt. Tijdens het filmen van Dumb Dumber sliep Jim Carey in deze kamer, althans hij heeft hier 's avonds twee uur doorgebracht. Daarna heeft hij zijn spullen gepakt, sleutel ingeleverd en is naar een ander hotel gegaan. Niemand heeft kunnen achterhalen wat er precies gebeurd is. Op naar de derde etage. Daar zijn diverse soorten activiteiten. Vroeger was dit de verdieping waar de nanny's met de kinderen van gasten verbleven. Diverse gasten hebben 's nachts naar de rececptie gebeld om te vragen of de kinderen konden stoppen met het rennen en ballen in de gang. Ondertussen werd geadvisseerd om zoveel mogelijk foto's van de gangen te nemen. Een paar dagen geleden nog had iemand wat vast weten te leggen. Als laatste liepen we naar de tunnel waar kinderstemmen gehoord worden en er vaak een oranje gloed op foto's terug te zien is. Wij knippen en knippen en verdomd.... er stond natuurlijk niks op. Alledrie hebben we niks gehoord, gevoeld of gezien in America's most haunted hotel.

Op weg naar Cheyenne. We rijden in een prachtige omgeving met snel stromende riviertjes, schitterende bergwanden. Even tijd om een foto te nemen. Er stonden al meerdere mensen en Roy zegt in ene: kijk, een long horn sheep. Wat hebben we toch een geluk. Twee stuks en ze kwamen steeds verder naar beneden. Daarna weer onze weg vervolgd. Na een uurtje verlieten we de schone natuur en ruilden we deze om voor de saaie snelweg. Maar wat zag mijn oog.... een bordje Cracker Barrel. Mijn favoriete restaurant. De laatste keer dat ik hier gegeten heb, is alweer vier jaar geleden daar ze niet overal zitten. Het smaakte weer voortreffelijk. Vandaag een nieuwe staat: Wyoming. Ook een nieuw weertype: zwaar bewolkt en stormachtige wind. Dat is wat minder. Rond half 8 kwamen we aan bij ons hotel. (gewoon in 1 x gevonden) Het wordt een voortzetting van My cousin Vinny syndroom, het hotel ligt naast een groot goederentrein station.
Tegelijkertijd kwam er ook een groep bikers aan. Dus even in de rij staan. Eenmaal aan de beurt: geen extra bed. Ja, het staat op de website en nee, we hebben het niet. Probleem... Uiteindelijk gekozen voor een ander hotel, Days Inn, een paar 100 meter verderop. Hier hadden we alledrie weer een eigen bedje. Het zag er allemaal prima uit. Beetje tv gekeken en proberen te slapen.