De wekker gaat vroeg af (half 6), maar we zijn allebei al wakker! Douchen, aankleden, koffer inpakken en op naar de IHOP voor ontbijt. We gaan weer op onze vertrouwde plek zitten en krijgen meteen koffie. We hebben de eivervangers ontdekt en nemen allebei een omelet met groente. In plaats van 1000 calorien zijn het er nu maar 390 door de eivervangers. We checken uit en zitten om 8 uur precies in de auto.

We rijden weer naar de 1 toe en gaan richting San Diego. Oeps, daar had ik in mijn planning geen rekening mee gehouden. Heel veel stoplichten. De 1 gaat namelijk door alle mini stadjes heen in plaats van de langs de kust. Het gedeelte waar ik dacht dat we een uur/ anderhalf uur over zouden doen, doen we drie uur over. We stoppen bij een supermarkt voor een nieuwe zak ijs, drinken en een sandwich voor onderweg. Ook nemen we twee flesjes vruchtensap mee. Odwella vitamine C bomb. Erg lekker. Nog even een kop koffie bij starbucks en we rijden weer verder.

Nadat we de strandsteden uit zijn, nemen we de afslag naar de 74. Volgens de rand mc nally een mooie route. Ik vond het wat tegenvallen. Rond een uur of twaalf stoppen we bij een picknick plek voor de lunch. We merken dat het steeds warmer wordt. Reden we vanmorgen nog weg met 21 graden en een licht zeewindje, hier gaan we al richting de 30 graden. Deze keer hadden we een kalkoen sandwich genomen en hij smaakte weer voortreffelijk. Weer terug in de auto en de airco aan. Effe afkoelen. Het stuk van de 74 wat volgt, is een stuk mooier dan het vorige.

Uiteindelijk komen we aan de bij 10 richting Yoshua Tree NP. We zouden eerst omrijden en dan door het park gaan, maar doordat we vanmorgen zoveel tijd kwijt waren, besloten we via de 10 te rijden en dan vanuit de ingang even het park ingaan voor een kleine impressie. Als we eindelijk bij de ingang aan komen en het park inrijden, blijkt er aan de weg gewerkt te worden. We zouden een half uur in de snik hitte moeten wachten om verder te mogen rijden. (temperatuur is inmiddels 38 graden) Dat houdt in dat we dat op de terugweg weer zouden hebben. Hmmm, de auto maar weer omgekeerd. Nog even wat zand geschept. Terug naar de 10.

Na een uurtje rijden naderen we een nieuwe staat Arizona. Het was even afwachten of we een uurtje kwijt waren of dat het gelijk bleef. Gelukkig hadden we ons uurtje nog. We stoppen nog even bij een reststop om te plassen. Ondertussen is het 43 graden. We kletsen nog even met een echtpaar uit Louisiana. Zij had een mooie uitspraak over de hitte: In Louisiana kookt de warmte je en in Arizona bakt de warmte je. We slaan af naar de snelweg naar het noorden. Ondertussen begint de zon langzaam te zakken en zien we 1 van de mooiste zonsondergangen van de vakantie tot nu toe en totaal geen gelegenheid om te stoppen. Dus maar een heleboel mentale foto's genomen.

En toen ging het fout. We missen een afslag. Gelukkig konden we ook nog via een andere route rijden. En toen namen we weer een verkeerde afslag en belanden op de weg naar Phoenix. Gelukkig hadden we vrij snel een mogelijkheid om te keren bij een reststop. We vragen nog even aan een meneer hoe we het snelst naar Williams komen. Hij zegt dat we de 93 moeten nemen. Daar rijden in het donker en kaart lezen heel moeilijk samen gaan, besluiten we meneer zijn advies te volgen. FOUT, FOUT, FOUT. We rijden vreselijk, maar dan ook vreselijk om en realiseren ons dat we niet voor 10 uur in Williams aankomen. We rijden nog een uurtje vol gas door tot de 40. Daar stoppen we en bellen het hotel en spreken op het antwoordapparaat in dat we er pas om half elf zijn. Dan weer met een rotgang op de 40 en nu hopende dat er niet achter af een ticket binnen komt voor speeding.

Om vijf voor half elf zijn we bij het hotel. De dame was zo lief geweest om op ons te wachten. (normaal kan je tot 10 uur inchecken) We krijgen de sleutel en vinden eigenlijk dat we wel een biertje hebben verdiend. We lopen naar de canyon club en deze keer zaten er gewoon mensen binnen in vergelijking tot 2012. We nemen een bier, een slok en een diepe zucht. We made it!! Daarna weet Nicole me om te praten om samen een kareoke song te zingen. We kiezen the going gets tough van Billy Ocean, want 's middags in de auto klonk het wel lekker. Blijkbaar nu ook, want we krijgen nog applaus ook. Doodmoe keren we terug naar onze kamer waar we allebei binnen no time als een blok in slaap vallen.