Spanje: dag 08 - Zahara - Vejer de la Frontera

Een goede nacht gehad! Wekkertje stond op zeven uur, maar ik blijf lekker liggen tot half 8. Opstaan, douchen en de poes eten geven. Laatste keer en ik hoop dat zij haar buikje rond heeft gegeten. We hadden met de eigenaresse afgesproken dat we rond 11 uur zouden vertrekken, maar we zijn half tien al klaar. Ik bel haar en vraag in Jip en Janneke Spaans of het goed is dat we om tien uur weggaan. Geen probleem. Zo goed als het kan vertel ik haar dat we een fijn verblijf hebben gehad. Ze vertelt mevan alles en het enige wat ik er uit kan opmaken is, dat alle 3 haar huizen dit weekend vol zitten met vrienden en ik wens haar
een heel fijn weekend toe. Dan moet ik afscheid nemen van Vitesse. Nog een laatste dikke knuffel en koppies en dan stap ik in de auto en rijden we weg (met een kleine snik) Dag poes, ik hoop dat de volgende gasten je ook voeden en knuffelen. Het is een kleine twee uur rijden naar Vejer de la Frontera. De uitzicht blijft mooi. Hier en daar zie ik katoenvelden. De
meeste velden zijn al gerooid en liggen er kaal bij. Vlak voor Vejer verlaten we even de snelweg om naar de Lidl te gaan. Wederom weer een lekker grote en Allette maakt een sprongetje als ze ziet dat er Mozart Kugels worden verkocht. Meteen in het mandje. We halen ontbijt en wat kleins voor de avond, want we gaan warm eten in het dorp. We vinden het huisje in 1 keer en lopen er naar toe. De eigenaar is er al en spreekt net als de vorige geen woord Engels. Ik leg uit dat ik een heel klein beetje Spaans spreek en dan denken Spanjaarden al snel dat ze kunnen ratelen. Hele verhalen waar ik geen reet van begrijp en als ik zeg dat ik het niet begrijp gaat hij gewoon door. Maar... we komen er uit. Het huisje is leuk en we hebben uitzicht op zee en naast ons staat een oude molen. (voor de insiders MOLEN!!) Het is beter uitgerust dan het vorige huisje. We genieten even van het uitzicht, loggen in op de wifi (wat zijn we toch afhankelijk van internet) en gaan daarna het dorp in. Dit is het laatste klimdorp van de reis. We zoeken het oude centrum op. Straatje op, straatje af. We komen uiteindelijk bij Plaza Espana, maken wat foto's en gaan op zoek naar een restaurant. De eigenaar had een tapas restaurant op de kaart aangekruist, maar als we daar met veel klimmen aankomen, zit het terras vol. We lopen naar een ander restaurant welke Allette als aanrader had gekregen,
maar geen tapas. Terug naar de plaza. Geen leuke restaurants. We lopen weer terug naar het tapas restaurant en het terras zitnog steeds vol met wachtenden voor ons. Dan gaan we naar de aanrader. En oh boy, dat was een goede beslissing. Voor ieder wat wils op de kaart. Allette neemt een groente quiche, burger voor Roy en calamares voor mij. De calamares waren
niet voorgesneden inktvisringen die je bij de groothandel koopt, maar vers zelf gesneden inktvis met een heerlijk beslag waar courgette in was verwerkt. Roy zei vrij weinig, dat houdt in dat het erg lekker was en ook Allette was in haar nopjes met haar groentequiche. Roy en ik laten ons verleiden tot een toetje (ijs en tiramisu) Daarna gaan we met een volle buik weer wandelen. Op zoek naar de zwarte non. We dwalen door kleine steile straatjes, maken foto's en lopen dan terug naar het huisje. Het is nog steeds prachtig weer, we pakken wat zon, kijken naar zee en eten en drinken wat later op de avond. Als het donker wordt, gaan Roy en Allette naar binnen (koud) en ik blijf op het terras mijn verhaaltjes typen.

En voor het eerst sinds vele vakanties ben ik helemaal bij.

Weltrusten!

Spanje: dag 07 - Zahara

Het was een koude nacht. Allette heeft er een deken bij gepakt, ik heb een extra t-shirt en mijn joggingbroek aangedaan en Roy heeft zijn fleece jack er bijgenomen vannacht. We staan later op dan normaal, want dit is onze chill dag. Ik besluit daar gehoor aan te geven. Deze ochtend wordt mijn lummelochtend. Ik blijf lekker in mijn joggingbroek lopen en Allette en Roy gaan het oude kasteel beklimmen. Terwijl zij de steile hellingen bedwingen, maak ik een ontbijtje voor mijzelf, geef Vitesse wat tonijn en ga op het balkon in het zonnetje eten, genietende van het prachtige uitzicht. Ik laad al mijn batterijen op, zet wat foto's en filmpjes over op mijn laptopje. (`dat duurt even, want het is een oud beestje en ik kan niet eens een filmpje terugkijken) Ik ga op mijn gemakje douchen. En voor ik het weet, staan ze weer voor mijn neus. Mooie wandeling, mooi uitzicht, erg steil. We rommelen nog even een uurtje aan en gaan daarna lekker een eind langs het meer wandelen. (lekker vlak :-) )
We lopen naar een soort van uitkijk post over het water om te ontdekken dat het afgesloten is. Aan de kant waar het water erg helder is, kunnen we vissen zien zwemmen. We lopen nog even verder en zien dat we dichterbij het water kunnen komen.En terwijl wij bij de waterkant staan, vliegt er een wesp om Allette haar hoofd. Als dat gebeurt, verliest zij alle zelf controle en slaat als een idioot om haar heen. Helaas zat deze keer mijn arm in de weg en ik kreeg me een lel. Een mooie rode afdruk van haar vingers op mijn bovenarm. Fijn!! We lopen terug naar het restaurant voor een drankje. We zoeken een tafeltje en wat ziet ons oog: een bord met het cocktailmenu. Senor, tres mojito's por favor. Ook vanaf het terras hebben we een prachtig uitzicht over het meer en het dorpje. Dan loopt de ober langs die op iedere tafel en ook die van ons, de menu's neerlegd. Tja, dan moet je even kijken. Diverse tapas en heel veel andere lekkere dingen. We bestuderen alledrie de kaart en de beslissing is genomen. We blijven hier eten. Allette en ik bestellen tapas (oude kaas, serrano ham en croquetes voor mij, vis en aubergine met honig voor Allette) en Roy een burger. Het eten smaakt voortreffelijk en het is spot goedkoop. Gelukkig kon ik mijn functie als pedaalemmer weer toepassen en at met veel genoegen de aubergines met honing vam Allette op en de laatste aardappeltjes van Roy. We buiken nog even uit en lopen daarna terug naar ons huisje waar de poes trouw zit te wachten. Knuffelen en tonijn gegeven. We hangen wat op de bank, kijken wat stom televisie en gaan om half tien naar boven. Nu beter voorbereid op een koude nacht in de bergen.

Spanje: Dag 06 Cordoba - Ronda - Zahara

Het wekkertje gaat weer bijtijds af. Ons verblijf in Cordoba zit erop. Dus koffers pakken, huisje opruimen, drie keer alle ruimtes doorlopen zodat we niks vergeten. Door de regen is ons autootje weer helemaal schoon, want er zat flink wat stof door alle ritjes in de bergen. We stellen de navigatie in op het stadscentrum van Ronda. Het is ruim twee uur rijden en dat hadden we niet verwacht. Maar de rit verloopt soepel en keurig om even voor twaalf rijden we de stad binnen. Voor vandaag was een regen voorspelt in Ronda, maar we merken er gelukkig nog niks van. De parkeerplaats vinden we in 1 keer. We kopen een kaartje en lopen dan naar het eerste uitzichtpunt. Gelukkig is daar ook een toilet, want de blaasjes zaten goed vol en dat wandelt niet zo lekker. Met een lege blaas gaan we naar de mirador en het uitzicht is weer adembenemend. Ergens verderop zit een man gitaar te spelen en te zingen en vind ik altijd wel een speciale factor: live muziek. Ik geef de beste man een euro en we lopen verder naar de brug. We voelen drie druppels regen en daar blijft het bij. Net als gister in Corodba stikt het van de toeristen en Allette begint te borrelen als ze de 'good, good' meneer van gister ziet. De brug staat natuurlijk propvol en iedereen loopt alle kanten op. Aan de overkant van de brug dwalen we af naar beneden. Na een paar treden zie ik de eerste zwerfkatten en ik moet even stoppen en kijken. Allette en Roy weten niet beter en lopen lekker verder. Al snel volg ik hen. Helemaal beneden hebben we een prachtig uitzicht. De kloof, de brug en twee watervallen. Allette en Roy dalen nog wat verder af en ik begin alvast met de klimpartij naar boven. In mijn eigen tempo klim ik naar boven en ga daarna aan het einde van de trap zitten en geniet van alle hijgende toeristen. De tocht naar boven is namelijk veel stijler dan je verwacht. Na een kwartiertje komen Roy en Allette boven en ook zij hebben zich verkeken. Even bijkomen, wat water drinken en we gaan naar de vroegere Arabische baden. We lopen door de smalle straatjes, komen een mooie kerk tegen. Dan moeten we een stukje door een winkelstraat en de dames duiken weer een souvenierswinkeltje in voor magneetjes. Daarna moeten we weer dalen en dalen. Dat is niet zo heel erg, maar wetende dat je straks ook weer naar boven moet... pff. Op een uitzichtpunt kijk ik naar beneden en zie de baden. Heel klein en niet de moeite waard om verder te dalen (lees straks weer omhoog te klimmen) We maken wat foto's van afstand en klimmen weer naar het restaurantje wat we eerder hebben gezien. Daar gaan we zitten voor een welverdiende pizza. Dan blijken het gewoon diepvriespizza's uit de supermarkt te zijn waar we straks 9,50 voor mogen aftikken. Zware domper. Als we willen betalen, moeten we gewoon een half uur op de rekening wachten. Lang leve tripadvisor waar een slechte recensie opkomt. We wandelen nog wat door het centrum en genieten van het zonnetje. Langzaam lopen we terug naar de auto. Voordat wenaar ons huisje in Zahara rijden, gaan we nog even langs de supermarkt voor avondeten en ontbijt. Geen fijne supermarkt
(wij willen de lidl), maar we vinden wat we nodig hebben. Het enige wat ik nog zoek is een pakje peuken. Heel Spanje rookt, maar sigaretten kopen is een crime. En als ik dan een tabakszaak vind, is ie dicht. We kunnen niks vinden en ik gok erop dat ik in Zahara wel wat kan kopen. Het ritje duurt drie kwartier en wederom is de omgeving zo ontzettend mooi.
Als we bij ons huisje aankomen, is er niemand en er staat ook niet echt op de bevestiging wat je moet doen. Toen we uit de autostapte, kwam er metee n een zwerfkatje op ons aflopen en overspoelde ons met liefde. Al knuffelend met kat bel ik het nummer van de eigenaar die geen woord Engels sprak. Uiteindelijk begreep ze het en ze zou er met vijf minuten zijn. En ze was er ook met vijf minuten. We lopen de tuin in en daar staat een gigantische citroenboom en een schattige waterput. Ze opende de voordeur en we komen in een donkere woonkamer terecht. Ze doet een lamp aan en opende de luiken. Dan doet ze de balkondeur open en daar voor ons..... een van de mooiste uitzichten die je je kan wensen. Bergen en een prachtig meer met hel blauw water. Een ruime keuken en boven zijn drie slaapkamers en een badkamer. Ik pak het nonnenhok. Het kleinste kamertje, heel basic. Bed, kastje, lamp. Ik mis alleen een groot kruis. De eigenaresse gaat weg, we pakkken onze boodschappen uit en genieten nog even van het uitzicht. Dan besluiten we naar het dorp te klimmen. We zitten wederom in een klimdorp. We gaan eerst via de hoofdweg en daarna stijl het dorp in. Onderweg zeg ik gedag tegen een meneer en die vraagt of ik Frans spreek. Hij was geboren in Parijs en snakte er waarschijnlijk naar om zijn moerstaal te spreken. Helaas moest ik hem teleurstellen. We komen aan bij een pleintje en daar is een bar. Ik vraag aan de ober of hij sigatetten verkocht. Hij niet, maar de bar aan de overkant wel. Ik neem meteen een paar pakjes mee. Dan lopen we nog even naar een klein supermarktje voor toiletpapier, want er was niet genoeg in het
huisje en ik pak een paar blikjes tonijn voor het poesje ( die we ondertussen Vitesse hebben genoemd naar Roy zijn club, omdat ze geel/ oranje en zwart is) We lopen langzaam weer terug naar het huisje daar de zon bijna ondergaat. Ik geef de poes eten en voor ons zelf maken we wat soep warm. En dan...... er is geen wifi. We lezen wat en kijken het enige Engelse talige programma wat we kunnen vinden, Texas Storage Wars en gaan daarna maar naar bed.

Spanje: Dag 05 - Cordoba

En dan is er regen voorspelt.... donkere luchten hangen boven ons huisje. Voor Cordoba is de regen zeer gewenst, want het heeft al vier maanden niet geregend. We draaien een wasje om een paar kledingstukken op te frissen. Daar de Mezquita pas om tien uur opengaat, doen we rustig aan. Vandaag is ook een feestdag in Cordoba. Als we even voor tienen de deur uitgaan, regent het. We lopen richting de Puente Romana en onderweg komen we allemaal
hardlopers met nummertjes op hun buik tegen. De burg is prachtig, maar we gaan later wel foto's nemen ivm de regen. We zien de Mezquita, maar moeten even zoeken naar de ingang. Het is druk in de stad, heel veel toeristen en het feit dat de Spanjaarden ook een vrije dag hebben, maakt het er niet beter op. We kopen onze kaartjes en gaan naar binnen. Een
overweldigende grote ruimte met rood witte bogen die mij aan candy canes doen denken en meteen wil ik dat het kerst is. Na een tijdje splitsen we op en komen elkaar soms tegen in de wandelgangen. Prachtige kapellen, heilige beelden, schilderijen en zoveel meer. Na anderhalf uur zien we elkaar in de buurt van de uitgang en hebben we alledrie gezien wat we wilden zien. Buiten hoost het en ik heb sinds 2002 een gele poncho mee op vakantie en deze keer moet ie toch echt uit de verpakking. Ik baal als een stekker hiervan, maar beter dan nat regenen. Allette en ik duiken het souvenierswinkeltje aan de overkant in en kopen magneetjes en wat tegeltjes. Dan gaan we op zoek naar Cappila de san Bartolome, een kapel met veel
geschiedenis. Even zoeken, we vinden het, maar denken dat er een andere ingang is. Lopen nog een rondje door de buurt om er achter te komen dat waar we stonden wel degelijk de ingang is. Entree is 2,25. Dan blijkt dat je bijna alles van de straatkant kan zien, afgezien van 1 aparte ruimte. We nemen wat foto's, lezen de geschiedenis van de kapel uitvoerig, want
je wil wel waar voor je geld. Daarna lopen we naar het Joods museum. Roy had gelezen dat ivm de feestdag de musea gratis zijn, maar dat ging helaas niet op. Daar de recensies op tripadvisor niet zo goed waren, slaan we deze over. We vervolgen onze weg naar de synachoge, maar dat staat een enorme lange rij met diverse groepen die naar binnen willen. Die doen we later wel, want 1 van de groepsleidsters begint te zeiken dat de rij aan de andere kant is. Met andere woorden: dring niet voor, terwijl gewoon stonden te praten of we naar binnen gingen of niet. Tijd voor lunch. We lopen diverse resaurantjes voorbij, maar kiezen uiteindelijk voor Tapas101 in 1 van de zijstraaten bij de Mezquita. De keuze is overweldigend en we stellen een menu samen, zodat we alledrie kunnen sn oepen. 1 voor 1 kwamen de borden op tafel. De ene heet, de andere lauw, maar alles was goed van smaak, behalve de patatas aioli. Stiekem hebben we net iets te veel besteld, maar we krijgen op de patatas na, alle borden leeg. Na de lunch is het droog en we lopen nog even naar het bloemenstraatje voor foto's. Helaas zijn de plantjes uitgebloeid. Terwijl Roy en ik naar de binnenplaats van de Mezquita lopen voor wat foto's, heeft Allette een aanvaring met een groep Aziaten die haar gewoon aan de kant duwen terwijl zij foto's aan het maken is. In haar oor blert een man: good good. Met andere woorden: mooie foto, nu ben ik aan de beurt. Een gefrustreerde Allette sluit zich bij ons aan. Dan lopen we naar Alcazar de los Reyes Cristianos. Deze gaat om half 3 dicht en het is nu vijf over half 3. Dat is jammer en we kletsen wat met een Nederlands stel. Er zijn trouwens veel Nederlanders in de stad aanwezig. We lopen naar de brug voor foto's. Ik kak eigenlijk een beetje in en zou het liefst een tukkie gaan doen. We overleggen even en lopen terug naar het huisje. Ik ga pitten en Roy en Allette gaan wandelen. Achteraf blijven
zij ook gewoon in het huisje en het wordt een slome, tukkie doen middag. Vanavond eten we weer in het huisje en Allette en Roy wandelen nog even naar de lidl. Als zij terug komen, barst de hemel open. Net op tijd terug. We eten, kletsen en maken Allette gek met de Zangeres zonder naam.

Spanje: Dag 04 Granada - Monachill - El Torcal - Cordoba

We staan bijtijds op en de spierpijn valt mee. Voel ik me fit: nee, absoluut niet. Dit is de vierde nacht dat ik veel te weinig slaap pak. Douchen, aankleden, bullen pakken, huisje opruimen en we gaan weer op weg. We lopen naar Plaza Neuva, want daar is een taxistandplaats. We zien ons niet in de vroege ochtend met de koffers het hele eind naar de auto teruglopen. Via maps-me laten we zien waar de auto staat en met tien minuten zijn we bij de school die we hebben aangegeven, maar dat is niet de juiste locatie. Ik vraag aan de chauffeur of hij nog een stukje verder wil rijden. Wat bleek, we stonden aan de verkeerde kant van de school en gelukkig herkende we de buurt en wisten we de auto terug te vinden. Onze mooie rooie stond er nog. Spullen inladen en navigatiesysteem aan. Op naar Monachill om alsnog de wandeling te doen. Ondanks dat we in de ochtendspits zaten, waren we met een half uurtje in het bergdorp. Eerst rijden we naar het restaurant in de hoop om daar te ontbijten, maar helaas het is dicht. We gaan terug naar het dorp en bezoeken daar de plaatstelijke supermarkt voor een brood en kaas welke we buiten op een bankje nuttigen. Dan lopen we weer terug naar de berg. Mijn kuiten beginnen te schreeuwen: auw, auw, niet weer, niet doen, blijf beneden. En ik heb geluisterd naar mijn kuiten. Terwijl Allette en Roy verder klimmen, ga ik terug naar het dorp. Ik ga even zitten bij de plaatselijke hangouderen en het is een genot om naar de oude mannetjes
te kijken. Ik loopnog een beetje door het dorp heen en zie een blauw koffietentje wat open is. Ik ga im de schaduw op het terras zitten en bestel een groot glas vers sap en een fles water. Ik pak mijn laptopje en ga verder met mijn verhaaltjes schrijven. Onderussen kijk ik veel om mij heen en hou de tijd in de gaten. Om kwart over twaalf betaal ik en pak mijn bullen. Ik loop
terug naar het beginpunt. Ik bel even mijn moeder en niet veel later komen Allette en Roy terug. Het was een mooie en pittige wandeling. Ik vertel over het tentje en dat ze allemaal lekker thee hebben en we besluiten om daar nog even naar terug te gaan. We bestellen alledrie nog wat vruchtensap en Allette natuurlijk een kopje thee. We kregen ook een tapa, eenzelfgemaakte humus en die was goddelijk. Het schaaltje ging dan ook tot op de bodem leeg. Bij het betalen probeer ik nog het recept te achterhalen, maar dat was in half Spaans en het ging me te snel. We lopen weer terug naar de auto en op naar de volgende stad: Cordoba via natuurpark El Torcal. Naar het natuurpark was nog anderhalf uur rijden en hoe hard ik het ook probeer, ik kan mijn ogen niet open houden en snoezel weg. Af en toe schrik ik wakker met de intentie wakker te blijven, maar hetlukt me niet. Het laatste stukje moest ik bij de les blijven daar we op de borden moesten rijden. Weer gaan we de bergen in en het uitzicht is fenominaal. De parkeerplaats is goed vol. Nog even plassen en we kunnen aan onze wandeling beginnen. Zei ik wandeling..... klimtocht bedoelde ik. Steentje op, steentje af, klimmen en weer dalen. Het uitzicht maakte alles weer goed. Wat een prachtige omgeving. Onderweg komen we nog een paar koeien tegen en ik wil niet weten hoe zij daar gekomen zijn. Als we terug zijn bij het visitorscentre lopen we nog even naar een uitkijkpunt dat wijds over de vallei uitkijkt. Daarna lopen we terug naar de auto. Weer de prachtige weg naar beneden en daarna gaan we verder op het navigatiesysteem en zij weet ons weer midden door een drukke stad heen te krijgen ipv er omheen zoals op de heenweg. Minder. Met een kwartier zitten we weer op de snelweg richting Cordoba wat nog een uurtje rijden is. In de buurt van Cordoba raakt Lucy in de war, maar uiteindelijk vinden we het huisje in 1 keer. Koffers uit de auto en nog een klein stukje lopen. Bij nummer drie staat een ontvangstcomitee van drie man op ons te wachten. Het is de zus van de eigenaar, daar hij verhindert is, haar man en dochter, daar zij geen Engels spreekt. We krijgen een rondleiding door het huis, moeten wat formuleren invullen voor de gemeente en uitleg. In de koelkast staan biertjes, frisdrank en watermeloen op ons te wachten. Nadat we afscheid hebben genomen, lopen we nog een rondje door het huis. Een verborgen juweel. Het is letter vijf minuten lopen van het
centrum en het zit een rustige buurt. We hebben twee slaapkamer, twee woonkamers, keuken, bijkeuken en een badkamer. Het allermooiste is de patio. We weten dat er een lidl in de buurt is en willen nog steeds deze met de Nederlandse vergelijken. Het zou vijf minuten lopen zijn, maar ging toch wel richting een kwartier of wij lopen niet meer zo snel. :-P
Het is een ruime winkel en we zijn overweldigd bij het aanbod. Veel spullen die ze inNederland ook hebben, maar zoveel spullen die ze bij ons niet hebben. We besluiten om vanavond in het huisje te eten en halen allemaal lekkers. Thuis gaanAllette en ik in de patio zitten. Roy eet binnen. Daarna kletsen we nog wat en gaan dan lekker slapen.

Spanje: Dag 03 Granada

Om zeven uur gaat de wekker en ik was net in slaap gevallen. Dat was wat minder. Ik ben als 45 jarige naar bed gegaan en ik sta als 85 jarige op. Mijn onderrug is helemaal verkrampt, omdat ik vannacht zo slecht gelegen heb. Ook de douche is erg klein en Allette waarschuwde al dat deze in eens heel heet kan worden. En dat is echt niet fijn. Als we aangekleed zijn, gaan
we op pad. Vlak bij ons is een pad naar het Alhambra toe. Ik kan jullie vertellen dat het een pittige wandeling is. Flink klimmen zo op de vroege ochtend. Later lezen we dat dit het meest moeilijke en steilste pad omhoog was. Maar het was wel mooi. We hadden geen kaarten meer kunnen krijgen om naar binnen te gaan, maar de vrouw van Rene had verteld dat het helemaal niet erg was, want de mooiste dingen waren gratis toegangelijk, zoals een deel van het huis en de tuin. Maar helaas ook daar moet je kaarten voor kopen zagen we. We besluiten gewoon een stuk te gaan wandelen en we zien wel waar nog eventueel naar binnen kunnen sneaken. Na een paar 100 meter zien we een pad richting de gebouwen en lopen die kant op. We kunnen inderdaad 1 gebouw naar binnen: Het is een groot koloseum (ik google later het juiste gebouw er wel bij) Op het pleintje voor het gebouw lopen heel veel kattenkinderen te bedelen voor eten. Sommige toeristen geven een stukje brood met ham, maar de dames en heren zijn erg kieskeurig, want ze laten het brood liggen en eten alleen het vlees. Een paar van de poezenbeesten zijn zo mooi en ik moet gewoon een paar vastleggen. Verder verkennen we de rest van het terrein en zoeken naar gebouwen waar geen medewerker
staat, maar die zijn helaas niet te vinden. We zullen een keer terug moeten. Dus we bewonderen alles van de buitenkant. De foto's en film worden mooi, omdat we een strak blauwe lucht hebben. Ondertussen wordt het steeds drukker en drukker. We hebben er alles uitgehaald wat kon en lopen langzaam weer naar beneden. We komen uit bij Plaza Nueva. Onze magen geven aan dat zij wel een beetje gevuld willen worden. We gaan op zoek naar een plekje om te eten en komen uit bij Cafetaria Lisabon. Drukwerk heeft vandaag nog wat naweeen. Allette haar toast met roquefort was niet te eten en ze zweert bij deze geen roquefort meer te bestellen. Mijn ontbijtje (eieren met spek) was een beetje karig en Roy zijn ontbijtje (croissant en jus ) was goed! We kijken in het boekje wat er verder nog te doen nu ons bezoek aan Alhambra zo kort was uitgevallen.Allette wilde graag naar Palacio de Dar-Al-Horra. Verder was er nog een museum: Casa de Castril, twee kerken en een Marokaans
theehuis waar we naar toe wilden. Eerst weer omhoog klimmen. GPS aan en we lopen weer meerdere keren fout. Ondertussen hebben we mooie uitzichten over de stad. We zien op maps-me dat we tegen het paleis aanstaan, maar er is geen deur en niets doet ons denken aan een paleis. Even zitten bij een kerkje op de trap (kerkje was dicht, helaas) en geven het nog 1 poging. Wewandelen verder de buurt door en ja, daar was de ingang. Op de website stond, die Allette voor het weggaan nog bekeken heeft, dat de toegang gratis is, maar als we doorlopen worden we terug gefloten of we pp even 2,20 willen aftikken. Dus eerst de
kaartjes gekocht en naar binnen. Veel was er niet te zien, het zijn lege ruimtes in oude bouw, maar het was wel mooi. Via het balkon klimmen we naar de toren waar we prachtige vergezichten hebben. Als we alles gezien hebben, gaan we weer naar buiten en beginnen aan onze afdaling naar beneden, omdat de rest van wat we willen zien beneden aan de Carrera del Darro is. Onderweg zien we een vrouwtje in een smart door de kleine straatjes heen en ze moest een mega scherpe bocht maken en dat deed ze in 1 keer en ik kon niet anders dan haar een aplaus geven. Eerst willen we naar het museum en ondanks dat we het adres hebben, lopen we er twee keer langs. Hmm, het wordt verbouwd en is daarom gesloten. Jammer, dan hebben we gelukkig nog twee kerken op het programma. En je raadt het natuurlijk al: allebei gesloten. Het theehuis, La Teteria del Banuelo, is gelukkig wel open. We zoeken een leuk hoekje op en bestellen van alles. Thee voor Allette natuurlijk. Roy neemt een aardbeien shake en ik een glas wijn. Allette en Roy weten de verleiding van een stuk chocolade cake niet te weerstaan. Gelukkig krijgt Roy niet alles op en ik fungeer graag als prullenbak.

Omdat alles wat we willen zien dicht is, gaan we op zoek naar een bank om te pinnen. Je moet toch wat. We lopen via Plaza Neuva richting de bank die maps-me heeft aangegeven. Tijdelijk buiten gebruik staat er op het scherm. We wandelen verder en we vinden al snel een andere bank. Daar we toch niks te doen hebben, gaan we op zoek naar het warenhuis wat ik de dag ervoor gezien had. Een flinke wandeling en we kijken heerlijk om ons heen. Het warenhuis gevonden, maar het stelde helaas niet zoheel erg veel voor. We lopen er een beetje door heen en wandelen langzaam weer terug naar ons huisje. Ondertussen is het al weer etenstijd geworden en we gaan eerst naar het terras voor een pot bier en water. Het toeristenmenu laten we maar voor wat het is. Nadat de glazen leeg zijn, besluiten we toch maar om omhoog de Abazijnse wijk in te gaan. We zetten de modus weer op klimmen en hopen snel een restaurant tegen te komen. Het eerste restaurant wat we zien, is dicht
en het tweede restaurant is aan de prijzige kant. Na nog een paar 100 meter te hebben geklommen kwamen we bij een pleintje met twee restaurants en een restaurant in een zijstraatje. We checken de menukaarten en besluiten om op het terras op hetpleintje te gaan zitten. We bestellen eerst wat te drinken en krijgen weer een tapa, een grove aardappelsalade. (jammer dat er Nederlanders naast ons zitten) Ik ga weer de calamares proberen, Roy neemt kippengehaktballen in tomatensaus en Allette een stuk kipfilet. Het eten was lekker, hoewel Allette haar filetje een beetje droog was zonder saus. De calamares warenheerl ijk. We tafelen nog even na en het wordt tijd om de calorietjes te verbranden door weer naar beneden te lopen. Ondertussen beginnen we de diverse straatjes en pleintjes al te herkennen. We nemen hier en daar nog wat foto's en gaan terug naar het huisje. We hebben vandaag 20 kilometer gelopen waarvan zeker 65% klimmen was. Een bewogen dagje dus :-)

We pakken alvast zoveel mogelijk in en gaan daarna naar droomland. Althans Roy, wij, de dames, slapen weer slecht.

Spanje: Dag 02 - Almunecar - Granada

We hadden de wekker om 7 uur gezet, dachten we...... Stiekem was het al 8 uur. Wat blijkt nou, zowel mijn telefoon als die van Allette geeft twee tijden aan, prive tijd en roaming tijd en daar zit een uur verschil tussen. We hadden afgesproken dat we om acht uur zouden ontbijten. Aan Rene uitgelegd dat we een issue hadden met de telefoon en daardoor te laat zijn. Om tien voor half negen schuiven we aan tafel in de serre. Cornflakes, muesli, yoghurt, eieren, kaas, vleeswaren en veel meer. Een geweldig ontbijt waarvan we niet eens wisten dat het er bij in zat :-)

Daarna op ons gemak de bullen bij elkaar gepakt en het huisje weer in originele staat terug gebracht. En toen kwam deel II van de deadliest roads: we moesten de berg weer af. Gelukkig bood Rene aan om voor ons uit te rijden. Koffers in de auto en rijden maar. En naar beneden was 150 keer minder eng dan naar boven. Dachten we dat de heenreis 3 dagen had gekost,
waren we nu met een kwartiertje beneden aan de berg. Dat viel reuze mee. Klaar voor meer bergwegen op advies van Rene. Niet via de snelweg naar Granada, maar het eerste gedeelte door de bergen. Twee baansweg, goed geasfalteerd. En wat zijn we blij dat we deze DTour doen. Het uitzicht is adembenemend. We maken een aantal stops, ik zie een prachtige adelaar vliegen. We filmen, maken onze eerste shadowselfie en andere foto's. Het laatste stuk vervolgen we via de snelweg. Bij afslag 132 gaan we er af, richting Monachill. Via de GPS rijden we naar een restaurant vanwaar onze hangbruggen wandeltocht gaat beginnen. Het is druk, het is erg druk. Het is zo druk dat we de auto niet kunnen parkeren. We rijden nog een klein stukje door in de hoop dat..... maar besluiten al snel: dit gaat hem niet worden. Er zijn gewoon teveel mensen op de been. (later lezen we ook op internet dat je deze wandeling maar beter niet op een zondag moet gaan doen)

We rijden door naar Granada. Van de verhuurders hebben we drie adressen gekregen om te parkeren daar ons appartement in het auto vrije gedeelte van Granada zit. We rijden door het centrum en ook hier is het druk. Dan staan we voor een poort. Het bord geeft aan dat er alleen bestemmingsverkeer door heen mag. Hmmm, dan zijn wij toch! En met onze stomme kop rijden we verder. Na 15 meter weten we al dat we een slechte beslissing hebben genomen en vinden snel een plekje om te stoppen. Ik stap uit en verken de enige straat die we in kunnen. Ik zie taxi's rijden, maar ook gewone auto's. We besluiten om door te rijden. Jullie kennen dat nummer van Drukwerk: oh Ik heb weer dom gedaan!! Zeer toepasselijk. We moeten steile kleine straatjes door waarbij heel veel toeristen op de straat loppen. Het is een wir war van straatjes en de GPS pakt onze locatie niet snel genoeg op waardoor we nog een paar keer fout rijden. We parkeren de auto even op een taxi standplaats en wachten tot we de correcte locatie hebben. Dan blijkt dat we dichtbij 1 van de gratis parkeergelegenheden zijn. Met de
gedachte dat we daar net zo lang rond blijven rijden totdat er een plekkie is, draaien we op de overvolle parkeerplaats. Meteen worden we door een Spaanse dame achteruit gestuurd. In eerste instantie snappen we er niks van, totdat we zien dat de auto's zo dicht op elkaar staan, dat er bijna niet van de parkeerplaatst af te komen is. We zijn blij dat we weer op de
normale weg staan, maar minder blij dat we geen plek hebben. Waar raken we de auto kwijt? We worden er een beetje moedeloos van. We stappen even uit bij een restaurant om iets te drinken en te bespreken wat we gaan. Restaurant vol!! We kijken op de
kaart en besluiten om het maar gewoon in een woonwijk te proberen. Het eerste beste plekje wat we vinden, nemen we. We pakken onze koffers en beginnen aan de, wat we nu nog niet weten, lange wandeling naar het huisje. Als we bij de Abazijnse wijk aankomen, zien we alleen maar kinderkopjes op straat en heel veel toeristen. We doen een poging om er door heen te
komen. Na 100 meter draaien we om en lopen terug naar het begin om een taxi te nemen. Er stopte er gelijk 1, maar die wilde ons niet mee nemen. Grote verhalen in het Spaans waarom niet, maar dat begreep ik niet. (waarschijnlijk was het ritje te kort)

Met de GPS in de hand en koffer in de andere hand toch maar door de mensenmassa lopen. We vinden uiteindelijk het straatje waar we de sleutel kunnen ophalen. Eerst moet ik 50 meter naar beneden lopen. Ik open het sleutelkastje met de code die we gekregen hebben en er hangen tig sleutels in. Welke is van ons?? Ik haal er een paar uit en lees wat er op de papiertjes staat. Dan zie ik mijn naam staan. Ik lees alle papiertjes om er zeker van te zijn dat er niet nog 1 met Mirjam tussen zit. Ik hang de rest van de sleutels weer terug kastje op slot en weer omhoog lopen en op zoek naar het huisje. We wisten dat het dichtbij zou zijn. En dat klopte, het volgende zijstraatje. Het appartement bevindt zich echt op een top locatie. Herinner je je nog de straat met al die toeristen, aan die straat zitten we op de eerste etage. Het appartement is erg klein en we missen eenderde bed. Ik log in op de wifi en neem contact op met de eigenaars. Al snel krijgen we een berichtje terug dat het wordt geregeld. Daarna mengen we ons in de drukte. We lopen eigenlijk naar het eerste beste terras, ploffen neer en bestellen twee grote bier voor Roy en mij en water voor Allette. Omdat het vier uur is geweest krijgen we een tapa. Een bordje paella. Zowel het bier/water als de paella gingen er in als koek. Vanaf het terras kijken we uit op het Alhambra.

Daarna gaan we via een klein supermarktje waar we water en bier halen terug naar het appartement. We lopen even naar het dakterras waar we ook nog even zitten. Vanavondwillen we de zonsondergang op Plaza de San Nicolas zien. We pakken de camera's en maken ons op voor de klim. Ondanks dat we met GPS wandelen, is het moeilijk om te vinden. We komen steeds dichterbij, nog 1 steegje, nog 1 trapje, oke, dan nog 1 steegje en verdorrie toch nog 1 trapje. Maar daar was het dan eindelijk en we waren op tijd voor de zonsndergang, maar heel toeristisch Granada stond voor ons. Er was ook een kleine hippie markt. Nadat de zonweg is, dalen we weer af. Want langzaam beginnen onze magen te rommelen. We lopen richting waar we vanmiddag hebben gezeten. Daar was een toeristenmenu voor 10 euro en we dachten dat het een goed idee was. We vinden een leeg tafeltje en bestellen eerst wat te drinken. Als we later de kaart bekijken, zien we niks terug van het menu van vanmiddag. Alles was een beetje duur. (bordje patat was 9 euro) Toen bleek dat we net een tafeltje te ver waren gaan zitten. We vertelden de ober dat we toch niet gingen eten en toen het tafeltje naast ons op het andere terras vrij kwam, is Allette daar vast gaan zitten. Roy en ik gooiden ons bier naar achter en na het afrekenen schoven wij ook een tafeltje op. Heel zachtjes begon Drukwerk weer te zingen: oh, ik heb weer dom gedaan. We bestellen ons eten en wachten in spanning af. Daar kwam het voorgerecht: Roy had tortilla en ik humus en dat was heerlijk. Allette had roquefort salade en dat was sla met dressing waar een stukje kaas boven was gehouden. Niet echt geslaagd. Het hoofdgerecht van Allette was goed, cous cous, maar dat was Roy en mij was niet te vreten. Roy had kip en ik calamares. Pure rubbere bandjes in een heel dik beslag. Gelukkig vond de
zwerfkat naast mij het wel lekker. Het toetje hadden we gewoon moeten overslaan. Achter mij hoor ik Harry Slinger heel hard lachen.

We lopen terug naar het huisje. Het derde bed is inmiddels gebracht en de ruimte is nog krapper geworden. Maar we zijn moe en gaan gewoon lekker slapen. Nou ja, Roy dan! Allette en ik hebben heerlijk wakker gelegen.

Spanje: Dag 01 Amsterdam - Malaga - Nerja - Almunecar - deadliest road part 1

Vrijdagavond doe ik nog even een powernap van half tien tot twaalf. Dan stop ik de laatste dingen in de koffer en komt de pipa binnen. We drinken nog wat en pakken dan de koffer, ik neem afscheid van Bo en dan rijden we naar Schiphol waar Allette al buiten staat te wachten. Twintig minuten later kwam Roy. We gaan in de rij staan om in te checken en er zijn meerdere
vroege vluchten, want het is lekker druk. Maar het liep allemaal lekker door. We hoeven pas om voor half vijf te boarden. We wandelen wat, ik haal een broodje, we zitten nog even en lopen daarna naar de gate. Laatste plas en om half vijf lopen we het vliegtuig binnen. We zitten bij de nooduitgang en hebben zeeen van beenruimte. Alledrie helemaal blij.

Om vijf uur het roteind taxien naar de polderbaan. Eenmaal in de lucht en na het veiligheidsriedeltje gaan de lichten uit en zakken we alledrie weg. Totdat de drie kerels achter ons keihard beginnen te praten. Klaarwakker!! Poging twee toen ze weer zachter gingen praten, maar toen kwam de stewardess langs met koffie en dat moest het hele vliegtuig weten. Daarna zijn ze niet meer stil geweest. Twintig minuten eerder dan gepland, kwam het vliegtuig met een klap op de grond van Malaga.

Vliegtuig uit, naar de band voor de koffers waar Allette's koffer letterlijk als laatste op de band werd gelegd. We zochten de douane, maar konden deze niet vinden. Dus zijn we maar de Avis gelopen voor de auto. Druk druk, niet normaal meer, wewaren de enige :-) We kregen een fel rode fiat500 XL mee. Even puzzelen met de koffers, maar die kregen we er uiteindelijk in. De roadtrip kan beginnen. We verlaten Malaga meteen en gaan richting Nerja. Even wennen aan de auto en de wegen, navigatiesysteem moest ook nog op gang komen. Het is relatief rustig op de weg, het weer is mooi en heiig. Geen Uturns nodig en we rijden in een stuk door naar Nerja. De van te voren opgezochte parkeerplaats konden we niet vinden en zijn toen maar een parkeergarage ingereden. We kwamen midden in het centrum naar boven. Er waren diverse feestelijkheden en diverse oude Engelse dames waren verkleed als flamingo danseres wat ons toch wel een beetje deed lachen. (ze zijn ook gek op haarlak) We zijn als eerste naar het balcon de Europa gelopen. Een prachtig uitzicht over zee. We nemen foto's en genieten van de omgeving. Ook zien mijn ogen de eerste katten, die ik natuurlijk moet aaien. Nadat we deze pracht en praal tot ons hebben genomen, lopen we terug naar het stadje en dwalen wat door de smalle straatjes van Nerja. We zien een ijssalon met drie vitrines volle met allemaal smaken ijs. Grootste ijswinkel die ik ooit gezien heb. We zijn helaas nog niet in de ijsmodus.Maar dat komt verderop in de vakantie wel goed. We kijken naar de etalages en voelen ons 110% Nederlanders: kijken, kijken en helemaal niets kopen. Dan lopen we naar een kerkje en de deur stond gelukkig op. En toen zagen we de kaarsjes..... deze waren electrisch en door een muntje in een doosje te gooien, gaat er automatisch een nepkaarsje branden. Te slecht voor woorden en als dit toekomst is voor een kaarsjes branden, ga ik geen kaarsjes meer branden. Het ziet er gewoon niet uit. Vooraan in de kerk staan twee beelden die bedoeld zijn voor de processie. Helaas zijn deze meestal in het voorjaar, maar het was leuk dat we deze twee toch te zien.

Dan zoeken we een terrasje op om wat te drinken en ik ook om te eten. We zitten heerlijk en kijken naar de mensen. De temperatuur is prima te doen voor Roy en mij. Daarna lopen we via de feesttent waar ze aan het repeteren waren voor iets terug naar de auto. We stellen de navigatie in op het volgende dorp waar we de eigenaar van de airbnb gaan ontmoeten.
We willen eerst nog even supermarkten. Het is een ritje van 20 minuten, we parkeren de auto en willen eerst naar de lidl. Helaas wordt deze net verbouwd. We wilden graag de Spaanse met Nederlandse vergelijken, maar dat moeten we maar een andere dag doen. Gelukkig was er nog een andere supermarkt die we uitgebreid bestudeerd hebben. Wat spulletjes meegenomen: water, cola en bier, de eerste levensbehoefte. Na het boodschappen doen, schakel ik even vlug internet in om te kijken of er eenbericht is van de verhuurder. Yip en onze planning valt in het water. We zouden om twee uur de bergen in gaan, maar helaas
is de verhuurder verhindert en kan pas om half 4 ons ophalen. We lopen naar de Mac Donalds voor de wifi. Daar gaan in overleg met de verhuurder en ons zelf. Gaan we zelf proberen het huis in de bergen te vinden of wachten we op Rene om ons te begeleiden. Hij adviseerde om te wachten en dat de weg moeilijk begaanbaar is. En we besloten om te wachten. We zijn nog
even naar een andere supermarket gegaan en hebben daarna een colaatje gedronken bij een cafetaria. Rond kwart over drieontmoette we Rene bij de Mac Donalds. Zij moesten nog even tanken en wat boodschapjes doen. En toen ging de rit beginnen. In het begin viel het allemaal nog wel mee, maar toen we uit de bewoonde wereld waren, dankten we God op onze blote knieen dat we besloten hebben om te wachten op Rene. De weg was erg smal en erg steil. Ons tootje moest ook heel hard werken om de hellingen op te komen. Allette zit de laatste paar kilometer met gebogen hoofd en half gesloten ogen op de achterbank. De laatste helling werd in stappen genomen en kostte erg veel moeite en tijd, maar we zijn er..... We klapten voor Roy enhadden het hem absoluut niet nagedaan. Het bier werd uit de koelkast getrokken en we lieten de rit achter ons en genoten van het uitzicht. We hebben een schattig appartementje en buiten is een zwembad met een prachtig uitzicht. Er lopen twee honden,
grote en een kleintje, vier katten, kippen en een haan rond. De grote hond Daisy is erg aanhankelijk en begint meteen met knuffelen. De kleine is van een broodfokker geweest en heeft wat meer tijd nodig om ons zijn vertrouwen te geven.

We brengen onze spullen naar de kamer, Roy gaat zwemmen en ik kruip aan de grote tafel buiten met mijn laptopje. Het avondeten om rond half acht klaar, gekookt door Rene. Vis voor Allette en mij en een groot stuk vlees voor Roy met aardappels, salade en brood. We zitten in de serre en kunnen tijdens het eten genieten van de bergen.

We kunnen terug kijken op een mooie langzame lange eerste dag. We hebben veel gelachen, de grappen zijn te flauw en te slecht. Roy en Allette hebben net de kamer verbouwd in verband met een wankel stapelbed en daarna is Roy op 1 oor gaan liggen om zich voor te bereiden om morgenochtend weer de berg af te gaan.

Althans dat denken wij, daar wij nog heerlijk buiten zitten.

Buenas noches!!