Het wekkertje gaat weer bijtijds af. Ons verblijf in Cordoba zit erop. Dus koffers pakken, huisje opruimen, drie keer alle ruimtes doorlopen zodat we niks vergeten. Door de regen is ons autootje weer helemaal schoon, want er zat flink wat stof door alle ritjes in de bergen. We stellen de navigatie in op het stadscentrum van Ronda. Het is ruim twee uur rijden en dat hadden we niet verwacht. Maar de rit verloopt soepel en keurig om even voor twaalf rijden we de stad binnen. Voor vandaag was een regen voorspelt in Ronda, maar we merken er gelukkig nog niks van. De parkeerplaats vinden we in 1 keer. We kopen een kaartje en lopen dan naar het eerste uitzichtpunt. Gelukkig is daar ook een toilet, want de blaasjes zaten goed vol en dat wandelt niet zo lekker. Met een lege blaas gaan we naar de mirador en het uitzicht is weer adembenemend. Ergens verderop zit een man gitaar te spelen en te zingen en vind ik altijd wel een speciale factor: live muziek. Ik geef de beste man een euro en we lopen verder naar de brug. We voelen drie druppels regen en daar blijft het bij. Net als gister in Corodba stikt het van de toeristen en Allette begint te borrelen als ze de 'good, good' meneer van gister ziet. De brug staat natuurlijk propvol en iedereen loopt alle kanten op. Aan de overkant van de brug dwalen we af naar beneden. Na een paar treden zie ik de eerste zwerfkatten en ik moet even stoppen en kijken. Allette en Roy weten niet beter en lopen lekker verder. Al snel volg ik hen. Helemaal beneden hebben we een prachtig uitzicht. De kloof, de brug en twee watervallen. Allette en Roy dalen nog wat verder af en ik begin alvast met de klimpartij naar boven. In mijn eigen tempo klim ik naar boven en ga daarna aan het einde van de trap zitten en geniet van alle hijgende toeristen. De tocht naar boven is namelijk veel stijler dan je verwacht. Na een kwartiertje komen Roy en Allette boven en ook zij hebben zich verkeken. Even bijkomen, wat water drinken en we gaan naar de vroegere Arabische baden. We lopen door de smalle straatjes, komen een mooie kerk tegen. Dan moeten we een stukje door een winkelstraat en de dames duiken weer een souvenierswinkeltje in voor magneetjes. Daarna moeten we weer dalen en dalen. Dat is niet zo heel erg, maar wetende dat je straks ook weer naar boven moet... pff. Op een uitzichtpunt kijk ik naar beneden en zie de baden. Heel klein en niet de moeite waard om verder te dalen (lees straks weer omhoog te klimmen) We maken wat foto's van afstand en klimmen weer naar het restaurantje wat we eerder hebben gezien. Daar gaan we zitten voor een welverdiende pizza. Dan blijken het gewoon diepvriespizza's uit de supermarkt te zijn waar we straks 9,50 voor mogen aftikken. Zware domper. Als we willen betalen, moeten we gewoon een half uur op de rekening wachten. Lang leve tripadvisor waar een slechte recensie opkomt. We wandelen nog wat door het centrum en genieten van het zonnetje. Langzaam lopen we terug naar de auto. Voordat wenaar ons huisje in Zahara rijden, gaan we nog even langs de supermarkt voor avondeten en ontbijt. Geen fijne supermarkt
(wij willen de lidl), maar we vinden wat we nodig hebben. Het enige wat ik nog zoek is een pakje peuken. Heel Spanje rookt, maar sigaretten kopen is een crime. En als ik dan een tabakszaak vind, is ie dicht. We kunnen niks vinden en ik gok erop dat ik in Zahara wel wat kan kopen. Het ritje duurt drie kwartier en wederom is de omgeving zo ontzettend mooi.
Als we bij ons huisje aankomen, is er niemand en er staat ook niet echt op de bevestiging wat je moet doen. Toen we uit de autostapte, kwam er metee n een zwerfkatje op ons aflopen en overspoelde ons met liefde. Al knuffelend met kat bel ik het nummer van de eigenaar die geen woord Engels sprak. Uiteindelijk begreep ze het en ze zou er met vijf minuten zijn. En ze was er ook met vijf minuten. We lopen de tuin in en daar staat een gigantische citroenboom en een schattige waterput. Ze opende de voordeur en we komen in een donkere woonkamer terecht. Ze doet een lamp aan en opende de luiken. Dan doet ze de balkondeur open en daar voor ons..... een van de mooiste uitzichten die je je kan wensen. Bergen en een prachtig meer met hel blauw water. Een ruime keuken en boven zijn drie slaapkamers en een badkamer. Ik pak het nonnenhok. Het kleinste kamertje, heel basic. Bed, kastje, lamp. Ik mis alleen een groot kruis. De eigenaresse gaat weg, we pakkken onze boodschappen uit en genieten nog even van het uitzicht. Dan besluiten we naar het dorp te klimmen. We zitten wederom in een klimdorp. We gaan eerst via de hoofdweg en daarna stijl het dorp in. Onderweg zeg ik gedag tegen een meneer en die vraagt of ik Frans spreek. Hij was geboren in Parijs en snakte er waarschijnlijk naar om zijn moerstaal te spreken. Helaas moest ik hem teleurstellen. We komen aan bij een pleintje en daar is een bar. Ik vraag aan de ober of hij sigatetten verkocht. Hij niet, maar de bar aan de overkant wel. Ik neem meteen een paar pakjes mee. Dan lopen we nog even naar een klein supermarktje voor toiletpapier, want er was niet genoeg in het
huisje en ik pak een paar blikjes tonijn voor het poesje ( die we ondertussen Vitesse hebben genoemd naar Roy zijn club, omdat ze geel/ oranje en zwart is) We lopen langzaam weer terug naar het huisje daar de zon bijna ondergaat. Ik geef de poes eten en voor ons zelf maken we wat soep warm. En dan...... er is geen wifi. We lezen wat en kijken het enige Engelse talige programma wat we kunnen vinden, Texas Storage Wars en gaan daarna maar naar bed.