Het wekkertje liep om kwart over zeven af. Tijd voor mijn ochtendritueel en ik doe de kamerdeur open en kijk naar buiten. Ik roep iets naar Allette dat er verder op een kudde koeien en herten staan. Er loopt een man voorbij en zegt: goedemorgen. Nederlanders, je komt ze echt overal tegen. Verder is vandaag WASDAG! Tijd voor schone spijkerbroeken, shirts etc. Uit eindelijk werd het half negen, maar dat was niet erg. Het washok ging pas om half negen open. Drie machines vol. Ik bleef bij de was, Mark ging weer terug naar kamer en Roy en Allette gingen ontbijt scoren. Toen zij terug kwamen, waren de machines klaar en kon alles in de droger. Buiten heerlijk aan een picknick tafel gezeten en lekker gegeten. Het was weer een prachtige dag met blauwe lucht en het zonnetje. Nadat de drogers klaar waren, was een deel nog niet droog. Die opnieuw aangezet, de rest weggevouwen. Vlug de koffers ingepakt en weer on the road. Ik pakte het eerste stuk van de route. Na zo´n anderhalf uur nam Allette het over. Nog even gestopt bij Jacobs Inn voor een plaspauze en toen op weg naar de Grand Canyon North Rim. Soms zie je wel eens een bordje over het hoofd en rij je per ongeluk te hard. We passeerden een politieauto. Even later zat die zelfde politieauto achter ons. Een plek gezocht om te stoppen en ja hoor, we waren de l*l. We reden 13 miles te hard toen hij ons klokte. Daarnaast was hij erg chagrijnig omdat hij gister en vandaag twee buffalo´s heeft moeten afschieten die aangereden waren. Dat we niet direct waren gestopt, hielp ook niet echt. Eerst kregen we een enorme preek, toen moest hij weten wie de auto had gehuurd en bij wie. Het liefste zou hij ook de papieren willen zien, maar die zaten in mijn koffer en ik mocht de auto niet uit. Met het rijbewijs van Allette ging hij in zijn eigen auto zitten en bleef een minuut of tien weg. Het kan langer of korter zijn geweest, gevoelsmatig duurde het een uren. We wisten allemaal niet zo goed wat te doen of te zeggen. Op een gegeven moment schreeuwde hij dat Allette naar hem moest lopen. Als de eerste beste crimineel moest ze lengte, kleur haar & ogen en gewicht opgeven. Vervolgens kreeg ze de boete mee. Terug in de auto gauw weg gereden. Bij de eerste beste gelegenheid om te stoppen, zijn we uitgestapt en hebben lekker even een vette peuk gerookt. Schade $ 157. Meteen gezegd dat we deze met z´n allen gaan betalen, want het had ons allemaal kunnen overkomen. Allette wilde niet meer rijden, wat ik me heel goed kon voorstellen en ik heb het stuur weer overgenomen. Verder op weg naar de grand canyon lodge. Auto geparkeerd, naar het visitors centre gelopen. Mark heeft bij de ranger gevraagd wat we het beste konden doen in de tijd die we tot onze beschikking hadden. Daarna zijn we ingecheckt, tafeltje voor ´s avonds in het restaurant gereserveerd, broodje en pizza slice gehaald en onze koffers naar de cabin gesleurd. (ze worden iedere dag zwaarder) Nu bleek dat er maar 3 bedden waren, een stapelbed en een klein twee persoons bed. Nu slapen Allette en ik allebei erg slecht, dus samen in zo´n klein bed is geen optie. Nog met de receptie gebeld, het enige alternatief was de kussens van de bank op de grond. Niemand wilde op de grond slapen en om een ellelange discussie te ontwijken, heb ik mezelf opgeofferd. Met Allette afgesproken dat als het niet meer te trekken was, ik alsnog in bed zou kruipen. Problem solved. De rest ging eerst een kleine hike in de buurt van het hotel doen en ik nam even een half uurtje alone time. Lekker met mijn colaatje op het stoepje van de cabin gezeten. Muziekje geluisterd, sigaretje gerookt en heerlijk naar de eekhoorns, chipmunks en de prachtige natuur gekeken. Toen ze terug waren, spullen gepakt en naar de auto gelopen. We zouden naar twee plekken gaan, waarvan 1 voor zonsondergang. Ik reed en raad eens......... ik mocht weer gezellig de slingerbochten door de bergen rijden op een heel smal weggetje. Na een half uurtje waren we bij het eerste punt, Roosevelt nog wat. Kleine wandeling langs de canyon. Voor mij was het redelijk te handelen, omdat tussen het pad en de canyon nog een paar meter zat. Na een tijdje lopen.. had ik nu de auto afgesloten?? Terug gelopen en gelukkig, ze was op slot. Geen zin meer om terug te lopen en ik ben lekker op een soort van bankje gaan zitten met uitzicht over de canyon. Op naar het volgende punt. Eerst lekker een stuk gewandeld en we waren precies op tijd voor de zonsondergang. Natuurlijk stonden er meer mensen te kijken en te fotograferen. Prachtig mooie plaatjes geschoten. Ik hoop dat ik straks eindelijk tijd heb om foto´s te uploaden. Daarna weer terug gelopen in de schemer naar de auto. In het pikkedonker naar beneden rijden, leek mij niet zo´n goed plan en Mark had er geen moeite mee. Gelukkig geen tegenliggers. Helaas afslag gemist, dus rondje extra van het huis. Rond achten waren we weer terug bij de cabin. Nog een drankje gedaan in de saloon en rond kwart voor negen konden we eindelijk aan tafel. Het restaurant zag er uit als een vreet schuur, maar de kaart was erg verrassend. Elisabeth bediende ons en deed dat heerlijk op de Amerikaanse manier. Ze vertelde over de speciale wijnen die die avond per glas te krijgen waren. Er zat een witte wijn uit Sonoma bij. Mark had ook wel trek in witte wijn en we bestelden een fles. Ik mocht proeven en geloof me: dit is mijn wijntje uit 2003. Even later kwam het eten en wat op de kaart er goed uit zag, was in het echt nog beter. Allette had wederom een salade, Roy meatloaf (goed, maar die van mij is beter), Mark raviolie en ik had pasta met spinazie, champignons etc. We hebben met z´n allen zitten smikkelen. Er was geen ruimte meer voor een toetje. De wijn was nog niet op en ik heb ´m lekker mee naar de cabin genomen. Eenmaal bij de cabin zijn Allette en ik nog een stukje gaan wandelen om te genieten van de prachtige sterrenhemel. Er was nog een glas wijn over, die heb ik lekker ingeschonken en ben nog een tijdje op mijn stoepje buiten de cabin gaan zitten.