We staan bijtijds op en als we in de ontbijtruimte aankomen, zit deze vol met eigenwijze bejaarde mensen. We eten wat we altijd nemen: geroosterde boterhammen en cornflakes. (ik moet bekennen dat ik wel weer snak naar biscuits en gravy, maar ik moet nog even wachten).
We rijden een stuk door Idaho en komen onderweg in een heuse sneeuwstrorm. Gelukkig hadden we daarna een strak blauwe lucht met een zonnetje. Wat ziet de wereld en in dit geval Amerika, er dan stukken mooier uit. Bij een aantal scenic overlooks stoppen we voor de foto's. We karren door naar Salt Lake City waar we rond drie uur aankomen. We zoeken een parkeergarage in de buurt van Temple Square.

We lopen eerst een beetje rond en zien twee zusters lopen. We vragen aan hen waar we moeten zijn voor een tour. Wat een geluk, zij waren meer dan bereid ons deze te geven. We beginnen bij de tabernacle. Dit was het gebouw waar de eerste kerkdiensten in plaats vonden en in die tijd bestond het publiek uit 13.000 man. Tegenwoordig zijn er 8000 plaatsen en reperteert en geeft het welberoemde tabernacle koor hier concerten. De akoestiek van dit gebouw is fantastisch en ver voor zijn tijd uit. Er was ook net een akoestiek demonstratie. Het vallen van een speld is achter in de zaal goed te horen. Daarna gaan we naar de kerk die na de tabernacle is gebouwd. Deze wordt nog wel (als ik het goed heb) voor diensten gebruikt. We krijgen veel geschiedenis te horen en de dames proberen subtiel ons te interesseren voor een bezoek van een missionaris in Nederland en dan krijgen we ook nog de 'book of Mormon'. We weten het aardig af te wimpelen.

De tempel mogen we niet in, maar in het visitors centre staat een kleine versie van de tempel waarbij je het interieur kan bekijken. Indrukwekkend. Het kostte 39 jaar om de tempel te bouwen en ze hadden een jaar nodig om de binnenkant te in te richten. Als laatste gaan we naar een prachtig mooi beeld van Jezus Christus. Ook hier krijgen we het verhaal te horen dat je leven pas compleet is als Hij in je leven is. Daarna bedanken we de dames en gaan we weer ieder onze eigen weg. We lopen de route nog een keer, maar nu nemen we foto's. We sluiten af met het Brigham Young Memorial Building. Buiten dat gebouw staat ook een standbeeld van de oprichter van de Mormoonse kerk. Niet mormonen spotten wel eens dat Brigham Young met zijn kont naar de kerk staan en naar de bank wijst. (klopt helemaal)

Tijd om een stukje downtown te gaan wandelen. Het zonnetje schijnt heftig, maar wordt helaas geblokt door de hoge gebouwen. We lopen door de straten en kijken om ons heen. Onze magen beginnen toch wel wat te rommelen en we gaan op zoek naar een restauranrt. In het gedeelte waar wij lopen zijn deze niet in overvloed. Als we in een winkelcentrum komen en bij de foodcourt kijken, zien we: the cheesecake factory. Keuze is snel gemaakt. Er staat een rij, maar de wachttijd voor een tafeltje valt mee. We bestellen wat te drinken en duiken dan in de veel te grote menu kaart. Wat gaan we nemen, er is zoveel keuze. Beetje bij beetje strepen we dingen af en komen tot een keuze. We geven deze door aan de ober. Na een tijdje kijken we elkaar aan en vragen ons af of het niet erg lang duurt. Tafels die na ons gekomen zijn, hebben het eten al op tafel staan. Maar bij ons gebeurt er helemaal niks. Uiteindelijk komt de ober ons vertellen dat ze in de keuken mijn steak hebben laten aanbranden en dat het daardoor iets langer duurt. Of we extra brood wilden? Nee, we willen eten. Vervolgens kwamen er nog twee mensen van het management hun excuses aanbieden, maar nog steeds geen eten. Bijna flauw gevallen, maar daar is het dan eindelijk.

Het eten zag er voortreffelijk uit en het smaakte ook heerlijk. Totdat Allette een hap nam. De kip, die heet had moeten zijn, kwam uit de koelkast. Toen ze dit aankaartte bij de ober, kwam deze later terug met een stuk lauwe kip. Avondeten dat voor Allette niet geslaagd is: twee! Gelukkig waren de porties van Roy en mij te groot en heeft Allette daar lekker van kunnen meeprikken.
Dan als troost en als toetje: CHEESECAKE! Gelukkig smaakten deze zoals het hoort. Natuurlijk zijn de stukken veel te groot en nemen we alledrie een doggiebag mee naar huis. Met volle buiken lopen we terug naar auto en rijden naar het hotel. Daar rusten we nog wat op de kamer en duiken er vroeg in, want morgen hebben we een rijdag van ruim 7 uur.