Om kwart over zes aan het ontbijt. De televisie staat aan en we krijgen wat Amerikaans nieuws mee. Terwijl we auto inladen, onweert het. Dan begint de lange weg naar Capitol Reef National Park. Eerst nog even door de ochtendspits van SLC heen en dan over het platteland. Slaapverwekkende route met regen, wederom een sneeuwbui (we dachten dat we daar vanaf waren) en daarna stak de wind op. Het spannendse wat onderweg gebeurde, was een schaapje dat even de weg kwijt was en op de snelweg liep.

Rond twaalven reden we het park binnen en dat was sneller dan gepland. Allette pakte de papieren erbij en we kwamen er achter dat we al een aantal zaken voorbij gereden waren. Dus U turn en weer terug naar het begin. Nu beter opletten op de bordjes. We vonden de twin rocks en het was niet zo raar dat we de bordjes niet gezien hadden. Deze waren van dezelfde steensoort gemaakt als het hele park en vallen dus echt niet op. Na diverse stops komen we aan in het visitorscentre. Als we de deur van de auto open doen, vliegt deze bijna weg. Oke, het waait een beetje boel hard. De Amerikaanse vlag heeft moeite om aan de mast te blijven. We maken een pitstop, eten onze cheesecake en kopen wat souveniers. Met de route in de hand gaan we verder. We stoppen bij diverse rock formaties om daarna een stuk te gaan wandelen. Altijd lekker na lang in de auto zitten. Als we naar beneden afdalen, krijgen we met enige regelmaat een hap zand te verwerken. De windvlagen zijn behoorlijk pittig. Jammer dat we net een zandpad hebben uitgekozen om te wandelen.

We nemen diverse foto's en zijn op zoek naar de berichten die een groep Mormonen honderden jaren geleden hebben achter gelaten, maar die hebben ze goed verstopt. Bij de wandeling terug kwamen we een echtpaar tegen die vertelde dat ze net een long horn sheep hadden gezien, maar bang waren dat ze hem hadden verjaagd. Doorgelopen en we komen de bocht om en.. daar staat ie lekker te eten van een struik. Langzaam komen we dichterbij met de camera's in de aanslag. Af en toe, tijdens het kauwen, kijkt de ram even verstoord op. We kijken elkaar vragend aan: hoe komen we hier onbeschadigd langs, want hij heeft een paar behoorlijke dikke, massieve en puntige hoorns op zijn hoofd zitten. Met een afstand van een meter of zes, zeven passeerden wij het beestje en het enige wat ie deed, was eten.

Terug in de auto eerst het zand uit de kleren geschud en ons opgemaakt voor nog een saaie rit van zo'n 3 uur naar Moab. Muziek aan, airco aan en karren maar. Tijdens het rijden hebben we erg veel last van windstoten en af en toe schudde de auto echt letterlijk onder de kont. Pfff, eindelijk waren we in Moab en nu op zoek naar ons hotel. Deze lag aan het einde van het dorp en was groot. De kamer is de beste tot nu toe. Ruim opgezet, geen rollaway, maar ieder een eigen bed. Even bijkomen van de saaie rit, douchen om van het zand af te komen. Mijn witte bh is rood van het zand. Verder zit het in oren, ogen en alle andere inhammen van het lichaam. Daarna op zoek naar een restaurant. Aan de overkant zat een leuke, maar blijkbaar ook een goede, want ze stonden met rijen dik voor de deur te wachten voor een tafeltje. Helaas zat er niks in de buurt, dus met de auto weer terug naar het centrum gereden. Uiteindelijk belandde we bij de broken oar. Binnen stinkt het enorm naar BBQ, dus we gaan lekker op het terras zitten.

Allette besluit eens gek te doen en neemt een buffalo burger, nav de ervaring die Roy en ik in Custer hadden. Dan zien we dat het terras naast het mortuarium ligt. Oh, oh, ze zeggen wel buffel, maar waar komt het vlees vandaan??? Onze eten komt en Allette haar burger is nog half rauw. Ze vraagt aan de ober of deze nog even terug kan en tot medium kan worden gebakken. Na enkele minuten komt de burger zwaar aangebrand terug. Avondeten dat voor Allette niet geslaagd was: drie!!!! Vlak daarna, terwijl onze borden nog voor meer dan de helft gevuld zijn, vraagt de ober of we een toetje willen. Vlak daarna brengt hij al de rekening. Het lijkt er op dat hij ons weg wil hebben. Dus doen we langzaam aan. Hij komt nog drie vragen of de rekening al klaar is en bij de laatste keer vraag ik: wil je ons weg hebben? Nee, hoe komen we erbij. Hij is juist bang dat hij ons niet genoeg aandacht geeft, omdat we buiten zitten. Jajajaja! Terug naar hotel en lekker slapen.