We waren allebei zo moe dat we door het ochtendgebed van de imam zijn heengeslapen. Na het ontbijt gaan we eerst naar een tapijtknoperij. Yay!! We krijgen eerst uitleg over het knopen van kleedje en er zitten een drietal dames achter weeftouwen. Daarna hoe de zijde draden worden gemaakt. Vervolgens worden we in een grote ruimte gebracht waar diverse jongens al klaar staan om de kleden uit te rollen. Eerst kunnen we kiezen uit: thee, koffie, water of raki. Er was 1 liefhebber voor raki en ik was het niet eens.

Toen kwamen de kleden. Mooi, maar niet voor mijn huis. De prijzen liegen er ook niet om. Op het laatst kwamen er nog wat moderne kleden. Zodra we konden, ontvluchten we met een groep dit gebeuren en gaan we naar buiten. Achteraf bleek dat er toch nog een echtpaar was die een tapijt van 9000 euro heeft gekocht. En als er in iedere bus iemand zit, die een kleed koopt, is het toch een goede business. Om half twaalf waren we ‘eindelijk' klaar. In de bus en wat bleek, we gingen al lunchen. Niemand had echt honger, maar het buffet zag er super goed uit. Toen eenmaal de bordjes gevuld waren, smaakte het toch wel erg lekker. Het dessert was de beste tot nu toe (en achteraf van de hele vakantie) en was een kwestie van stapelen. Borden vol met chocolade cakejes, taarten en brownies kwamen op tafel en gingen leeg.
We vervolgende onze weg naar het openlucht museum van Göreme. Het is zondag en erg druk in het museum. Hikmet loopt de route in tegengestelde richting in de hoop de massa te ontlopen. Mijn hemel, wat heeft deze man ontzettend veel informatie in zijn hoofd. Onmogelijk om alles wat hij vertelde te onthouden, maar onderstaande informatie heb ik geleend van een webpagina
Een gedeelte van de vallei van Göreme, wat tegenwoordig een openluchtmuseum is, was in vroegere tijden bewoond door een religieuze gemeenschap. In deze rotsmassa's werden door de monniken christelijke kerken verwezenlijkt. De stichter van de gemeenschap was Sint Basilius bisschop van Caesarea, die deze kleine kloostergemeenschappen oprichtte om zich terug te trekken, te ontkomen aan de strekking van die tijd die vooral gericht was op grotere gemeenschappen of op een eenzaam kluizenaars bestaan.
Door het bewerken van de grote tufstenen monolieten met een techniek die de eenvoudige zachte rotssteen exploiteert, werden een groot aantal kerken verkregen - volgens een plaatselijke traditie zouden er vroeger 365 kerken hebben bestaan, één voor elke dag van het jaar - waarvan er nog een dertigtal voor het publiek zijn geopend. Maar bijna alle nog bewaarde kerken wan Göreme werden na 850 gehouwen, zij werden in de daaropvolgende eeuwen gedecoreerd met wandschilderingen in een stijl die, hoewel geïnspireerd op bestaande werken uit de hoofdstad, toch een buitengewone eenvoud uitdrukt.
De architectonische decoratie is vaak uitzonderlijk mooi. De schilderkundige ornamentiek werd uitgevoerd door kunstschilders in opdracht van plaatselijke notabelen. Op verschillende inscripties - hier en daar voorzien van portretten - zijn de namen van de kunstenaars en van zijn financiers te zien; historisch en iconografisch onderzoek hebben bewezen dat de opdrachtgevers grotendeels plattelandsnotabelen waren die soms verenigd waren in een 'trust' om de meest kostbare werken te kunnen financieren.
De schitterende kleurschakeringen zijn na zo lange tijd goed bewaard gebleven door de waterdichtheid van de tufsteen en de binnentemperatuur die nauwelijks onderhevig was aan klimatologische invloeden.
Karanlik kilise
De zogenaamde Karanlik kilise of 'Donkere kerk', was eigelijk een kloostercomplex. Evenals de andere constructies van Göreme die gebedsoorden voor de monniken waren, werd ook de Donkere kerk in de 9de eeuw gerealiseerd door toedoen van tenminste vier mecenassen zoals is te zien in de wandschilderingen. De grote rotsmassa waarin de verschillende vertrekken werden uitgehouwen werd getroffen door een zware instorting, waardoor de narthex tegenwoordig ook van buitenaf is te zien.
De naam van de kerk is af te leiden van de duisternis die in de kapel heerst: het licht valt hier slecht binnen door een kleine opening die op de voorhal uitkomt. Maar door haar schaarse licht en een constante vochtigheidsfactor zijn de bijzonder mooie fresco's van de Karanlik kilise eeuwenlang bewaard gebleven; de afbeeldingen in de kerk zijn, volgens en terugkerend ritueel, geschilderde taferelen uit het Leven van Christus, op een mooie blauwe, lazuurstenen achtergrond; een van de mooiste schilderingen is de Christus Pantocrator in het middengewelf, de Geboorte, de Doop, het Laatste Avondmaal, het Verraad, de Kruisiging, en een aantal Heiligen en Evangelisten.
Bron: http://users.telenet.be/carlos.hoevelinck/derotskerkenvangoreme.htm
In de Karanlik kilise mogen we helaas geen foto's nemen om de fresco's te beschermen. Deze zijn heel erg mooi en we hebben even een flashback naar Macedonie. Daarna zien we een eetzaal, keuken en opslagruimte. Het blijft moeilijk voor te stellen dat hier daadwerkelijk mensen hebben geleefd en al zo ontwikkeld waren.
In de rij staan om weer ondergronds te gaan. Terwijl wij (tien man) nog naar binnen moesten, kwam iemand van onze groep alweer naar buiten en vertelde dat het binnen 1 grote opstopping was, warm en benauwd. We besluiten dit over slaan. Maar waar komen ze er weer uit?? Een beetje rond gelopen om de uitgang te zoeken. Op eens horen we een Turkse meneer zeggen: hee landgenoten, waar komen jullie vandaan? Wij komen uit Twente. Hij was met zijn gezin op vakantie om zijn kinderen hun vaderland te laten zien. Grappig.
Na een minuut of tien kwam de rest van de groep weer aanlopen en gingen we nog naar een kerk buiten het park. Daarna nog een kwartier vrije tijd. Het openlucht museum van Zelve was het laatste van deze dag. We lopen met z'n allen naar binnen en voordat we met de rondleiding begonnen, merkte iemand op dat we Ton miste. Heel erg, we hebben gewoon iemand bij het vorige museum laten staan. De buschauffeur werd gewaarschuwd en hij is als een idioot terug gereden om Ton te gaan zoeken. Wij gingen verder met de rondleiding. Ook hier weer kerken en woningen. Terwijl Allette met een klein groepje, na de rondleiding, verder gaat klimmen in de volle zon, ga ik beneden nog wat rondhobbelen en foto's nemen. Daarna loop ik naar de uitgang en op dat moment komt de bus net terug ..... met Ton. Gelukkig. Even mijn excuses aangeboden dat het niet zo netjes was van ons om hem achter te laten. Er zaten al mensen op het terras met een biertje en ik sluit mij graag aan. De dame was erg lief, kreeg eerst een doekje om mijn handen schoon te maken.
Terug naar het hotel, gegeten (was weer lekker) en wederom gaan we 's avonds naar het plein. Op weg daar naar toe loopt er een hond met ons mee, die later gezellig bij ons onder de tafel gaat liggen. Zo lief. Om half elf besluiten we weer terug te gaan. Als ik opsta, wil de hond spelen. Maar het is een zwerfhond en hij is niet gewend om met mensen te spelen. Hij bijt me (niet hard) in mijn armen en benen. Ik probeer ‘m rustig te krijgen door met mijn rug naar hem toe te gaan staan en hem te negeren. Wat doet hij: hij bijt me in de kont. Geweldig. De hond loopt nog een klein stukje mee terug om zich daarna bij zijn andere zwerfvriendjes aan te sluiten.