Vanmorgen geen wekker gezet, want na een dag als gisteren konden we wel wat extra slaap gebruiken. Rond acht uur staan we op en gaan douchen en aankleden. We besluiten aan de overkant te gaan ontbijten bij Jessica's restaurant. We gaan allebei voor een omelet. Ik neem de Griekse versie met spinazie, feta en gyros en Nicole neemt de Denver versie met allerlei groente erin. Buikjes weer vol en we zoeken onze vuile was bij elkaar en gaan de wasserette verderop in het dorp. kwartjes verzameld, pakje tide gekocht (oh oh wat ruikt dat weer lekker) en wassen maar. Ondertussen haalt Nicole een kop koffie en ik heb de laptop meegenomen en werk verder aan het verslag. Door problemen met de laptop en internetverbinding was ik behoorlijk achter geraakt.

We rijden nog even safeways en doen wat boodschappen. Dan op weg naar de Grand Canyon. Na een uurtje rijden komen we aan en parkeren de auto. Eerst een bezoekje aan het visitors centre waar ik een nieuw vriendje uitzoek. Een bold eagle. Dan nemen we de bus. We stappen bij het eerste uitzicht punt uit. Gister had ik nog met de bar dame staan kletsen en het gesprek kwam op de grand canyon en mijn hoogtevrees. Nu bleek zij een handoplegster te zijn en zij gaf mij een behandeling om mij van mijn hoogtevrees af te helpen. Nu ben ik nogal sceptisch over dit soort zaken, maar was erg benieuwd hoe ik zou reageren op de eerste afgrond. Ik kan vaststellen dat er verbetering is. Ik heb zelfs op het uiterste puntje gestaan en naar beneden gekeken. Ik heb ook geprobeerd op de richel te gaan staan zonder hek, maar dat was me iets te gortig en mijn knietjes begonnen weer te zwabberen. We hebben wat foto's genomen, zijn toen naar het volgende uitzichtpunt gewandeld. Prachtig. Hoe vaak je hier ook komt of bent geweest: het blijft spectaculair om naar te kijken.

De tijd ging sneller dan wij dachten en we besloten maar de bus te nemen bij het eindpunt. Hermit's Rest. Hier kan je prachtig de zon onder zien gaan. Toen we aankwamen, was er nog een ander koppel. Ook waren er veel wolken, maar het kon nog steeds mooi worden. Heel snel trok de lucht dicht en we zagen dan ook maar weinig van de zonsondergang. Wel in de verte regenbuien en soms een weerlicht. De wind begon aan te trekken en het ging steeds harder waaien. De wolken vormden een deken boven de canyon en er waren op meerdere plaatsten steeds meer flitsen. Dit was ook wel mooi om mee te maken.

De bus kwam om ons terug te brengen. De chauffeur ging nog even een plasje plegen en ik hoorde op de radio zeggen dat er van 9 uur 's avonds tot de volgende ochtend een zeer zware storm zou komen en dat de chauffeurs van de laatste ritten goed op moesten letten om alles mensen naar beneden te krijgen. Als de chauffeur terug komt, geef ik dat aan hem door. Tijd om te gaan. Ondertussen is de intensiteit van de flitsen toegenomen en we zeggen soms tegelijkerijd: wooow! Zag je die! na veertig minuten waren we weer in de village en daar had het behoorlijk geregend. We konden alleen maar duimen dat we zonder al te veel problemen terug konden rijden naar Williams. Eenmaal terug bij de parkeerplaats was het pikkedonker en ik ben blij dat ik een zaklamp op mijn telefoon heb als app. Auto gevonden. Ik wil nog wat zand scheppen, maar de grond is keihard en het lukt niet. Gelukkig hadden we tijdens de terugrit nergens last van, alleen een spektakel van flitsen.

Eenmaal weer terug in het dorp proberen we nog wat te eten te scoren, want alle eettenten zijn al dicht. Nicole weet een burrito te scoren bij een Mexicaanse toko en ik haal nog wat bij het pomp station. Voor ons staan allemaal giegelende highschool meiden die net van de plaatselijke highschool football game komen. Nadat we klaar zijn met eten, gaan we weer slapen. Buiten flitst het als een gek en soms ook een flinke rommel, maar het onweer blijft in de bergen hangen. De regen daarentegen niet. Rond de klok van 3 uur worden we allebei wakker van de enorme regenbui die langstrekt. Daarna weer snel ingeslapen.