Weer wakker gelegen door jeukende muggenbulten. Allette en ik zitten helemaal onder en ze zijn groot met dikke blaren. Roy heeft er ook last van, maar niet zo erg als wij. Het liefst zou ik me van top tot teen bedekken, maar daar is het veel te warm voor.
We staan om 5 uur op. Om zes uur zitten we in de auto, op weg naar Miami Beach voor de zonsopgang. Hoewel we op tijd zijn weg gegaan, zijn we net 10 minuten te laat voor de allermooiste kleuren. We nemen ons voor om voortaan 20 minuten extra reistijd uit te trekken ivm afslag missen en parkeerplaats zoeken. De auto staat en we snellen ons naar het strand waar we nog net de intense kleuren mee pakken. We zijn wederom niet de enigen die dit spektakel willen zien. Ik denk dat ik zo wel 100 man zie. Ik speel heerlijk met mijn diafragma, maar krijg niet voor elkaar wat ik wil. Maar desalniettemin schiet ik wat leuke plaatjes. We genieten van het mooie uitzicht. Langzaamaan lopen we terug naar de auto en we rijden naar Ocean Drive. Het parkeren is tot 9 uur gratis, dus we kunnen een uurtje gratis parkeren en we vullen bij tot 11 uur. Tijd voor koffie. We lopen naar The News. Al zo lang 1 van de populairste tenten. Koffie en thee, Roy en ik nemen nog wat eten. Als onze maagjes vol zijn, gaan we op pad. We lopen langs de bijzondere hotels en gebouwen en nemen gevel foto's. Daarna lopen we de andere kant op, langs het huis van Versace en nemen nog even een stuk strand mee. In de schaduw koelen we even af en drogen we een beetje op. Op ons dooie gemakje lopen we terug en nemen de omgeving nog even goed in ons op. We vervolgen onze weg naar het Holocaust Memorial. Voor de zekerheid hebben we plastic tassen bij ons, mocht het water niet zijn weggelopen. We vonden snel een plek op het parkeerplaatsje naast het monument. De zon en de pomp hebben hun werk gedaan en het is droog. We lopen naar het binnenste van het moment en eenmaal daar kijkend naar de beelden waar de wanhoop van afstraalt met op de achtergrond een kinderkoor dat Hebreeuwse liedjes zingt, komt het binnen als een kanon. Wat is dit indrukwekkend en mijn ogen zwellen een beetje op.
Inmiddels is het tijd om terug naar het huisje te gaan. Roy en ik gaan vanmiddag naar de Dolphins game. We rusten wat uit, frissen ons op en om kwart voor twee lopen we naar de metro toe. Er zit een bewaker en we vragen hem om ons te helpen met een retourtje naar het stadion. Hij selecteert een dagkaart en vertelt dat het goedkoper is dan twee losse kaartjes, want we moeten ook nog een stuk met de bus en dan hadden we weer nieuwe kaartjes moeten kopen. Hij zei: kan je mooi een biertje van kopen. De metro komt een kleine 10 minuten later en is heerlijk rustig en koel. Na ongeveer 30 minuten stappen we uit en onze bus komt er net aanrijden. Gelukkig stapt er iemand in die ook naar de wedstrijd gaat, zodat we niet continu de haltes moeten controleren. Het ritje, zeg maar rit, was behoorlijk lang en liet ons gedeeltes zien van Miami waar je als toerist nooit komt of zou moeten komen. Niet de gezelligste buurten.
Langzaam stappen er nog meer Dolphin fans in de bus, dus nu weten we zeker dat het goed komt. Om kwart voor 4 stappen we uit en komen terecht op de parkeerplaats. Deze staat vol met auto's, party tenten en de geur van verse BBQ komt je te gemoed. Overal muziek, vrolijke, dansende en etende mensen. Roy en ik kijken onze ogen uit. Al snel lopen we op met een klein groepje fans en zij laten ons de beste tailgate plaatsen zien op de parkeerplaats. Dan komen we bij het stadion aan. Oh my, wat een drukte, wat een feest (eerste thuiswedstrijd van het seizoen) We vragen aan een dame waar onze ingang is. Natuurlijk aan de andere kant van het stadion. Maar zo zien we wel alles. De aftrap nadert, maar de rij bij de ingang blijft even groot. Af en toe kunnen we een meter opschuiven. We staan tussen Bufallo Bills en Miami Dolphins fans in en het is 1 groot feest. We missen het nationale volkslied en zien de straaljagers vliegen. Hmmmm, niet leuk. Dan beginnen alle gasten in het blauw te juichen. De Bills hebben een touchdown en staan 7-0 voor. Eindelijk komen we richting de poortjes. We worden van top tot teen gescand en krijgen daarna kaartcontrole. We mogen naar binnen. We zitten helemaal boven in en overal roltrappen, behalve hier. Dus vier verdiepingen omhoog klimmen in het super warme warm, fijn. Boven scoren we eerst een bier (pardon $10) Dat smaakte heerlijk en met een half glas lopen we ons vak binnen. Rij 30, stoel 23 en 24. Rij gevonden, stoelen liepen tot en met 22. Mensen adviseerden ons om via de andere ingang van het vak naar binnen te gaan. We worden aangesproken door een boos meisje. Ze vertelde ons dat we eerst ons bier op moesten drinken, want dit was een non alcohol familie vak. We waren het roerend met haar eens dat ze dat bij de verkoop moeten vermelden. Vlug de rest van het bier naar binnen en op zoek naar de stoelen. Wel rij 30 en tot en met stoel 22. Onze "plekken" zaten achter het reclame bord van Bud Light. Ondertussen is de second quarter al begonnen en we gaan maar gewoon op een paar lege stoelen zitten, want we willen toch ook wat van de wedstrijd zien. Natuurlijk kwamen die mensen terug. Stukje schuiven. De Dolphins waren bitter slecht. Zelfs leken als wij konden dat concluderen. De achterstand werd groter en groter. In half time gaan we naar de steward en zijn ogen rollen als hij onze kaartjes ziet en zegt: oh oh!! We krijgen nieuwe plekken op rij 9. Maar pauze, dus biertje. (Serieus, ik moest mijn ID laten zien) We raken aan de praat met een stel Amerikanen. Het blijft toch altijd leuk.
We kijken naar het derde en vierde kwart en de Dolphins weten wat puntjes te scoren, maar hun defensie was nog erger dan die van Ajax. Huilen met de pet op. Da's fijn als je een neutrale kijker bent. Naast mij zat een dame en alles wat zij aan had, was van de dolphins. Tot haar strik in het haar aan toe. Geweldig. We kijken de wedstrijd tot de laatste seconde uit en lopen dan naar beneden. Juichende Bills fans. Beneden staat een meisje (12/13 jaar) en die heeft het een beetje boel moeilijk met het verlies en scheld alle Bills fans de huid vol met woorden die een meisje van haar leeftijd nog niet zo moeten weten.
Naar de fanshop, waar Roy nog een pet scoort, lopen we weer over het parkeerterrein terug naar de bus. Het is nog steeds feest en er wordt nog steeds ge bbq'd. We moesten zo'n 20 minuutjes wachten op de bus. We konden zitten en het duurde nog een flinke tijd eer we uit de drukte waren. De airco van de bus stond op -10 en het was best koud. Overgestapt op de metro (moesten nog ff wachten) en om kwart voor elf waren we weer thuis. Ontzettend moe, maar wat een avond.