Daar we gister onze koffer niet echt hadden uitgepakt, hoefden we er ook niet veel in te doen. We probeerden of we weer op de elfde etage konden eten, maar helaas, geen privilege kamer, dus geen privilege ontbijt. Dus we begeven ons naar de begaande grond en schuiven aan in een hele grote ruimte. Wow, dit hadden we gister moeten doen. Koffie en thee kan je pakken, dus niet meer 3 kwartier wachten. Kwaliteit koffie wat minder, maar hee, je hebt het meteen. Ook hier was de keuze reuze. Niet zo luxe als boven, maar alles smaakte voortreffelijk. Daar we vroeg waren en pas om negen uur gaan rijden, kunnen we meerdere rondes doen. Wederom is de hele groep keurig op tijd bij de bus en vertrekken we klokslag negen uur. Vandaag gaan we via Montemar National Park naar Punta Perdiz en eindigen in Cienfuegos. Al snel komen we er achter dat we niet stoppen in het national park, terwijl de beschrijving van de rondreis dit wel vermeld. Niet eerder zijn we zo misleid door de beschrijving van een programma. We schieten Igor aan en hij legt uit dat er geen mogelijk is om te stoppen, daar het een rechte snelweg is en daarnaast begint het moeras. Geen plekjes om te wandelen. Hij regelt daarentegen dat we ergens anders stoppen voor de koffie en plas pauze. Een kleine ‘dierentuin’ met inheemse dieren, waaronder de Cubaanse boomrat. Het was leuk en zielig tegelijkertijd. De dieren in de volle zon en veel te kleine hokjes. Na drie kwartier vervolgen we onze weg naar Punta Perdiz. Rond de klok van enen stoppen we hier. Het hoogtepunt van onze vakantie. De hele middag niks doen, want er is niks te doen. Ja, snorkelen en laten we daar nu net niet van houden. Ik koop een all inclusief bandje en denk: laat de Cuba Libres maar komen. We lopen een rondje, ik haal een Cuba Libre, zitten even en besluiten dan toch even aan het lunchbuffet aan te sluiten. Lekker vis, zoete aardappelen en een gehakt prutje. Als we weer richting kust lopen, is ons plekkie in de schaduw weg en we gaan bij een ander stel zitten. We kletsen, drinken, lopen een beetje, ik probeer aantekeningen te maken van de afgelopen dagen voor het reisverslag. Ik loop nog even naar de kust naar het heldere blauwe water waar prachtige visjes zwemmen. Ik zie Jut en Juul zitten, de buitenbeentjes van onze groep. Zij hebben nog wat brood dat ze in het water gooien en de visjes worden gek. Mooi om te zien. Ondertussen lopen de klachten over het toilet op. Er is geen water om door te trekken en iedereen doet gewoon zijn/ haar behoefte. De vrachtwagen met water is namelijk niet komen opdagen. (Punta Perdiz is in the middle of nowhere) Igor loopt al snel met emmers water (uit de zee natuurlijk) om de toiletten schoon te spoelen. Jammer, de eigenaren daar niet aan hebben gedacht. We zijn blij dat deze middag toch nog relatief snel voorbij is gegaan. We stappen weer in de bus richting Cienfuogos wat best nog een eindje rijden is. Eindelijk zijn we er. We stappen uit de bus en willen onze koffers halen. Bij de koffers staan een paar mannen van het hotel en een begint te schreeuwen dat we weg moeten gaan. Pardon, mijn koffer. Maar hij blijft schreeuwen. We lopen maar met de rest van groep naar de lobby van het hotel. Duidelijk een ander slag hotel dan het eerste. Veel Cubaanse families die hier een kleine vakantie houden. We gaan zitten en krijgen weer een slappe Cuba Libre. Ondertussen worden de kamers geregeld. Het ene koppel na het andere koppel vertrekt met een sleutel naar boven. Wij zijn een van de laatsten en krijgen een kamer op een andere etage als de rest. We willen onze koffers pakken, maar wederom laat die schreeuwerige eikel het niet toe. We gaan naar boven en stappen onze kamer binnen. Wow!! Wat een uitgeleefde, stinkende en ranzige kamer. Ondertussen staat de schreeuwerige eikel met uitgestoken hand voor ons en wil niet vertrekken zonder fooi. Hij schreeuwt: MONEY!! We geven hem maar snel een CUC en oprotten. Dan staan we met zijn tweetjes in de kamer en kijken om ons heen. Wat doen we? Accepteren we deze ranzige kamer of gaan we Igor lastig vallen. We besluiten om eerst naar de derde etage te lopen om te kijken hoe de kamers van de rest van de groep er uitzien. Gelukkig staat er een deur open en kunnen we kijken. Het verschil is mega groot. Het stinkt niet, alles is mooi licht geschilderd, nieuwe bedden en beddengoed en een mooie schone badkamer. We besluiten om toch om een nieuwe kamer te vragen. Arme Igor kon weer gaan onderhandelen. Het duurde even, maar we werden naar de achtste etage gebracht waar we eerst de kamer bekeken. Deze zag er stukken beter uit dan de vorige en het tweepersoonsbed was groot genoeg dat we geen last van elkaar zouden hebben. We haalden onze koffers op, hadden nog een klein akkefietje met het openen van de deur en waren tevreden. We lopen weer naar beneden en melden ons bij de rest van de groep. Helaas vertrok de bus voor het avondeten al snel en wij hadden ons nog helemaal niet opgefrist en de adrenaline was nog sterk aanwezig. We besluiten om niet mee te gaan en dat was achteraf gezien een domme beslissing, want het was een geweldig restaurant met heerlijk eten. We drinken nog wat met de andere mensen die ook niet zijn meegegaan. Bier is ook twee bruine boterhammen en gaan bijtijds naar bed.