We hadden de wekker om 7 uur gezet, dachten we...... Stiekem was het al 8 uur. Wat blijkt nou, zowel mijn telefoon als die van Allette geeft twee tijden aan, prive tijd en roaming tijd en daar zit een uur verschil tussen. We hadden afgesproken dat we om acht uur zouden ontbijten. Aan Rene uitgelegd dat we een issue hadden met de telefoon en daardoor te laat zijn. Om tien voor half negen schuiven we aan tafel in de serre. Cornflakes, muesli, yoghurt, eieren, kaas, vleeswaren en veel meer. Een geweldig ontbijt waarvan we niet eens wisten dat het er bij in zat :-)

Daarna op ons gemak de bullen bij elkaar gepakt en het huisje weer in originele staat terug gebracht. En toen kwam deel II van de deadliest roads: we moesten de berg weer af. Gelukkig bood Rene aan om voor ons uit te rijden. Koffers in de auto en rijden maar. En naar beneden was 150 keer minder eng dan naar boven. Dachten we dat de heenreis 3 dagen had gekost,
waren we nu met een kwartiertje beneden aan de berg. Dat viel reuze mee. Klaar voor meer bergwegen op advies van Rene. Niet via de snelweg naar Granada, maar het eerste gedeelte door de bergen. Twee baansweg, goed geasfalteerd. En wat zijn we blij dat we deze DTour doen. Het uitzicht is adembenemend. We maken een aantal stops, ik zie een prachtige adelaar vliegen. We filmen, maken onze eerste shadowselfie en andere foto's. Het laatste stuk vervolgen we via de snelweg. Bij afslag 132 gaan we er af, richting Monachill. Via de GPS rijden we naar een restaurant vanwaar onze hangbruggen wandeltocht gaat beginnen. Het is druk, het is erg druk. Het is zo druk dat we de auto niet kunnen parkeren. We rijden nog een klein stukje door in de hoop dat..... maar besluiten al snel: dit gaat hem niet worden. Er zijn gewoon teveel mensen op de been. (later lezen we ook op internet dat je deze wandeling maar beter niet op een zondag moet gaan doen)

We rijden door naar Granada. Van de verhuurders hebben we drie adressen gekregen om te parkeren daar ons appartement in het auto vrije gedeelte van Granada zit. We rijden door het centrum en ook hier is het druk. Dan staan we voor een poort. Het bord geeft aan dat er alleen bestemmingsverkeer door heen mag. Hmmm, dan zijn wij toch! En met onze stomme kop rijden we verder. Na 15 meter weten we al dat we een slechte beslissing hebben genomen en vinden snel een plekje om te stoppen. Ik stap uit en verken de enige straat die we in kunnen. Ik zie taxi's rijden, maar ook gewone auto's. We besluiten om door te rijden. Jullie kennen dat nummer van Drukwerk: oh Ik heb weer dom gedaan!! Zeer toepasselijk. We moeten steile kleine straatjes door waarbij heel veel toeristen op de straat loppen. Het is een wir war van straatjes en de GPS pakt onze locatie niet snel genoeg op waardoor we nog een paar keer fout rijden. We parkeren de auto even op een taxi standplaats en wachten tot we de correcte locatie hebben. Dan blijkt dat we dichtbij 1 van de gratis parkeergelegenheden zijn. Met de
gedachte dat we daar net zo lang rond blijven rijden totdat er een plekkie is, draaien we op de overvolle parkeerplaats. Meteen worden we door een Spaanse dame achteruit gestuurd. In eerste instantie snappen we er niks van, totdat we zien dat de auto's zo dicht op elkaar staan, dat er bijna niet van de parkeerplaatst af te komen is. We zijn blij dat we weer op de
normale weg staan, maar minder blij dat we geen plek hebben. Waar raken we de auto kwijt? We worden er een beetje moedeloos van. We stappen even uit bij een restaurant om iets te drinken en te bespreken wat we gaan. Restaurant vol!! We kijken op de
kaart en besluiten om het maar gewoon in een woonwijk te proberen. Het eerste beste plekje wat we vinden, nemen we. We pakken onze koffers en beginnen aan de, wat we nu nog niet weten, lange wandeling naar het huisje. Als we bij de Abazijnse wijk aankomen, zien we alleen maar kinderkopjes op straat en heel veel toeristen. We doen een poging om er door heen te
komen. Na 100 meter draaien we om en lopen terug naar het begin om een taxi te nemen. Er stopte er gelijk 1, maar die wilde ons niet mee nemen. Grote verhalen in het Spaans waarom niet, maar dat begreep ik niet. (waarschijnlijk was het ritje te kort)

Met de GPS in de hand en koffer in de andere hand toch maar door de mensenmassa lopen. We vinden uiteindelijk het straatje waar we de sleutel kunnen ophalen. Eerst moet ik 50 meter naar beneden lopen. Ik open het sleutelkastje met de code die we gekregen hebben en er hangen tig sleutels in. Welke is van ons?? Ik haal er een paar uit en lees wat er op de papiertjes staat. Dan zie ik mijn naam staan. Ik lees alle papiertjes om er zeker van te zijn dat er niet nog 1 met Mirjam tussen zit. Ik hang de rest van de sleutels weer terug kastje op slot en weer omhoog lopen en op zoek naar het huisje. We wisten dat het dichtbij zou zijn. En dat klopte, het volgende zijstraatje. Het appartement bevindt zich echt op een top locatie. Herinner je je nog de straat met al die toeristen, aan die straat zitten we op de eerste etage. Het appartement is erg klein en we missen eenderde bed. Ik log in op de wifi en neem contact op met de eigenaars. Al snel krijgen we een berichtje terug dat het wordt geregeld. Daarna mengen we ons in de drukte. We lopen eigenlijk naar het eerste beste terras, ploffen neer en bestellen twee grote bier voor Roy en mij en water voor Allette. Omdat het vier uur is geweest krijgen we een tapa. Een bordje paella. Zowel het bier/water als de paella gingen er in als koek. Vanaf het terras kijken we uit op het Alhambra.

Daarna gaan we via een klein supermarktje waar we water en bier halen terug naar het appartement. We lopen even naar het dakterras waar we ook nog even zitten. Vanavondwillen we de zonsondergang op Plaza de San Nicolas zien. We pakken de camera's en maken ons op voor de klim. Ondanks dat we met GPS wandelen, is het moeilijk om te vinden. We komen steeds dichterbij, nog 1 steegje, nog 1 trapje, oke, dan nog 1 steegje en verdorrie toch nog 1 trapje. Maar daar was het dan eindelijk en we waren op tijd voor de zonsndergang, maar heel toeristisch Granada stond voor ons. Er was ook een kleine hippie markt. Nadat de zonweg is, dalen we weer af. Want langzaam beginnen onze magen te rommelen. We lopen richting waar we vanmiddag hebben gezeten. Daar was een toeristenmenu voor 10 euro en we dachten dat het een goed idee was. We vinden een leeg tafeltje en bestellen eerst wat te drinken. Als we later de kaart bekijken, zien we niks terug van het menu van vanmiddag. Alles was een beetje duur. (bordje patat was 9 euro) Toen bleek dat we net een tafeltje te ver waren gaan zitten. We vertelden de ober dat we toch niet gingen eten en toen het tafeltje naast ons op het andere terras vrij kwam, is Allette daar vast gaan zitten. Roy en ik gooiden ons bier naar achter en na het afrekenen schoven wij ook een tafeltje op. Heel zachtjes begon Drukwerk weer te zingen: oh, ik heb weer dom gedaan. We bestellen ons eten en wachten in spanning af. Daar kwam het voorgerecht: Roy had tortilla en ik humus en dat was heerlijk. Allette had roquefort salade en dat was sla met dressing waar een stukje kaas boven was gehouden. Niet echt geslaagd. Het hoofdgerecht van Allette was goed, cous cous, maar dat was Roy en mij was niet te vreten. Roy had kip en ik calamares. Pure rubbere bandjes in een heel dik beslag. Gelukkig vond de
zwerfkat naast mij het wel lekker. Het toetje hadden we gewoon moeten overslaan. Achter mij hoor ik Harry Slinger heel hard lachen.

We lopen terug naar het huisje. Het derde bed is inmiddels gebracht en de ruimte is nog krapper geworden. Maar we zijn moe en gaan gewoon lekker slapen. Nou ja, Roy dan! Allette en ik hebben heerlijk wakker gelegen.